گاه آدم، خود آدم، عشق است. بودنش عشق است. رفتن و نگاه کردنش | ⸤حوالــــے دلـ♡ـ⸣
گاه آدم، خود آدم، عشق است. بودنش عشق است. رفتن و نگاه کردنش عشق است. دست و قلبش عشق است. در تو می‌جوشد، بی آنکه ردش را بشناسی. بی آنکه بدانی از کجا در تو پیدا شده، روییده. شاید نخواهی هم. شاید هم بخواهی و ندانی. نتوانی که بدانی...
