ذکر و یا 'ورد' چیست؟ «جهد کن که در همه حال سرِّت با یار بود | 🌈هیلر یوگا🌈
ذکر و یا "ورد" چیست؟
«جهد کن که در همه حال سرِّت با یار بود نه در کوچه و بازار» الف: معنای ذکر توجه و یاد آوری است که امری است مربوط به قلب انسانی و قلب الهی و پیوند آنها که نتیجه آن پاک شدن قلب انسانی و الهی شدن آن باشد و این الفاظی که بر زبان جاری می کنیم در واقع «ورد» یا «اوراد» هستند و نه ذکر البته چون این الفاظ، عامل و سببب هستند جهت پیوند قلبی، از باب تسمیه اسم مسبب برسبب به آن الفاظ ذکر می گویند. در واقع چون این نوع الفاظ، سبب می گردد انسان به یاد خداوند باشد، به آنها ذکر گفته می شود.
ب: با توجه به این که هدف از ذکر، این است که انسان به یاد حق باشد، لذا باید حضور قلب و توجه، در بیان اذکار را رعایت نمود. گفتن ذکر بدون حضور قلب، را می توان به نابینایی ،که در دست خود، مشعلی دارد تشبیه نمود. ج: توجه داشته باشید که هدف اصلی در اذکار الهی، این است که انسان خود را در پیوند با روح الهی ببیند «خوشاآنان که الله یارشان بی که حمدو قل هوالله کارشان بی خوشاآنان که دائم در نمازند بهشت جاودان ماوایشان بی» مردمان الهی افرادی نیستند که فقط در شرایط خاصی بنشینند وعبادت کنند بلکه مشغول امور روزمره زندگی و کار و تجارت و ...در عین حال از یاد حق غافل نیستند. به تعبیر قرآن در وصف اولیاء الهی: «رِجالٌ لا تُلْهيهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَيْعٌ عَنْ ذِكْرِ اللَّه پاک مردانى كه هيچ خرید و تجارتی آنان را از ياد خدا نگرداند»
«از برون در میان بازارم وز درون خلوتی است با یارم»
برای اینکه هر لحظه به یاد حق باشیم باید بینش توحیدی را قوی کنیم چون در بین علم و عمل آنچه که اصل است عمل است اما آگاهی نقش ریشه ای و کلیدی دارد این دانستن است که به رفتار وکردار ما جهت خاصی می دهد لذا حضرت محمد فرمودند:
«الْعِلْمُ إِمَامُ الْعَمَلِ وَ الْعَمَلُ تَابِعُهُ يُلْهِمُهُ اللَّهُ السُّعَدَاءَ وَ يَحْرِمُهُ الْأَشْقِيَاءَ(5) علم(علم داشتن، یا آگاهی) پيشوای عمل است، خداوند دانش و آگاهی را به نيكبختان الهام ميكند و بدبختان را از آن محروم مي سازد.» در بینش توحیدی اینگونه نیست که خداوند فقط در آسمان باشد بلکه: "ولله المشرق و المغرب فاینما تولوا فثم وجه الله" مشرق و مغرب هر دو ملک خداست، پس به هر طرف روى كنيد به سوى خدا روى آورده ايد، كه خدا (به همه جا) محيط و (به هر چيز) داناست.»
بینش توحیدی به ما می گوید هیچ جایی خالی از حضور خداوند نیست «یار نزدیکتر از من به من است وین عجب تر که من از وی دورم چه کنم با که توان گفت که دوست در کنار من و من مهجورم» همین بینش به ما کمک می کند که ما در میدان عمل، چه در محیط خانه و چه محیط بیرون و یا فضای مجازی بدانیم که در محضر الهی قرار داریم و اگر زمینه گناهی فراهم شد، خویشتن داری کردیم و گناه نکردیم یعنی ذاکر الهی بوده ایم.
اذکار الهی به منزله نسیم بهاری می باشد. خاصیت نسیم بهاری شکوفا نمودن درختان می باشد، منتها به شرطی که آن درخت تَر و سبز باشد، و اگر درختی از درون خشک باشد، لطیف ترین نسیم بهاری هم به آن بوزد، هیچ تاثیری ندارد. بنابراین درخت جان انسان، زمانی به واسطه اذکار الهی، شکوفا می گردد که این جان با مراقبه و رعایت و کنترل و خودشناسس باشد و اگر انسان در رعایت افکار گفتار و رفتار و ترک شَر مبالاتی نداشته باشد، گفتن ذکر برای او اثری نخواهد داشت و باعث شکوفایی جانش نمی گردد.
اذکار به منزله پاشیدن بذر می باشد. و به معنی انجام یک کار و رسیدن به یک نتیجه بدون زحمت نیست ما دو نوع ذکر داریم یکی ذکرهای عام ودیگری ذکرهای خاص .منظور از ذكر عام ذكری است كه برای همه ی مردم تجویز شده است وگاهی انسان بدون عدد و زمان خاصی می تواند آنها را بگوید وگاهی هم دارای عدد است اما مربوط به همگان.
اما ذکر خاص دارای شرایط خاصی هم هست گاهی دارای عدد خاص و یازمان مشخصی است وگاهی نیاز به رعایت آداب خاصی در انجام دارد والبته تاثیر خاصی هم بر روی گوینده ی ذکر می گذارد. بنابراین چون اذکار خاص نیاز به ظرفیت خاصی دارد برای انجام آنها نیاز به اجازه استاد می باشد تا از عوارض افراطی آن در امان باشیم.البته این عوارض ، از بابت ذکر نیست بلکه به دلیل محدودیت ظرفیت وجودی خودمان است.
پس در گفتن اذکار خاص و کسانی که می خواهند مسیر سیر و سلوک را طی کنند باید حتما زیر نظر یک استاد عارف کامل مکمل باشند و تا يافتن يك استاد بايد به اذكار عمومي بپردازندو از پرداختن به اذكار خاصي كه عرفا به آن مشغول بوده‌اند يا به برخي شاگردانشان فرموده‌اند خودداري كنند. همانطوری که هیچ انسانی از حیث ظاهر شبیه دیگری نیست حتی دوقلوها که حداقل در بند انگشت از هم ممتاز می شوند واثر انگشت هر انسانی مختص به همان انسان است
هیچ انسانی از حیث باطن هم شبیه دیگری نیست وباطن افراد هم با یکدیگر فرق می کند
