نمیدونم چرا انقد از آدما زده شدم، دیگ کسی نیس بتونم با وجودش خ | حـــس رویــایــے
نمیدونم چرا انقد از آدما زده شدم، دیگ کسی نیس بتونم با وجودش خوشحال بشم، کسی نیس ک از نبودنش بترسم، دیگ برام مهم نیس آدما راجبم چی فکر میکنن، یجورایی تنها بودنو یاد گرفتم، درواقع تنهایی ربطی به تعداد آدمای دورت نداره، توو دنیایِ تنهایی یعنی خودتی و خودت، نه به کسی فک میکنی، نه دلت میخاد با کسی بودنو تجربه کنی؛
