تا ز دل برکشم نعرۀ آزادی... [تمامی لینک‌های این متن، فعال | هزارصدا
تا ز دل برکشم نعرۀ آزادی...
[تمامی لینک‌های این متن، فعال می‌باشند]
قلهٔ مه‌آلودِ آشنایی که در ورای گروه موسیقی، چشم را می‌نوازد...؛ خنیاگرانی که از دورتَرک راه پیموده‌اند تا بر دامن سترگ آن سپیدِ سربلند، بانگ سر داده و صدایی نافذتر را به‌گوش ایرانشهر برسانند. و آوا و نوایی که راهی درازتر را از دوردست تاریخ طی کرده‌اند تا در این منزلگاه، رنگی حماسی به خود بگیرند.
مهران مهرنیا که از مسیر تحقیق، به درکی عمیق از موسیقی دوران تلاقی قاجار و پهلوی رسیده و از جادهٔ ممارست، به چیره‌دستی در ساز و نوا دست یافته، در بازآفرینی ساختهٔ درویش‌خان، بنا داشته تا به نیاز شنوندهٔ امروزی پاسخی مناسب دهد. از این‌رو به‌جای بازسازی نعل‌به‌نعل اثر، کوشیده به یاری ریتم و تمپویی آشکارا تهییج‌کننده، بویژه با محوریت ضرب زورخانه، روحی تازه در اثر بدمد، خاصه آنکه ضرب را دست و بازویی گردآفرید وار به نواخت آورده‌ست...، و سه خواننده با تنوع رنگ صدا که هریک بُرشی از اجتماع ایرانیان را به زیبایی نمایندگی میکند.
ویدئو با گِردآمدنِ گروه در دامنۀ دماوند آغاز، و با حرکت جمعی و همخوانی پایان پذیرفته که اشاراتی از شاهنامه و فرود آمدن فریدونیان از البرز را به ذهن متبادر می‌سازد.
@honaraeen ———— پی‌نوشت؛ هنگامِ چه کاریست؟ وقتی تصنیف بهار را با حال و هوای اجرای اولیه، یعنی بازگشایی مجلس اول، پس از رنجها و مرارتهای استبداد صغیر درنظر مجسم می‌کنیم، بیشتر از مفهوم «کار»، نوعی فضای دوران بازسازی و آغاز پیشرفت و قانونمداری و... تداعی می‌شود. اما اگر زمان اصلی سرایش را حین آن جنگی که میان ناخدای استبداد و خدای آزادی در محیط طوفانزای* انقلاب مشروطه جریان داشته بگیریم، مفهوم «کار» این بار بیشتر دلالت میکند بر «کاری در مقابل ظلم کردن و نبرد علیه خودکامگی»!
[شرحی در باب دو اجرای دیگر (گروه نهفت و علیرضا قربانی) در اینجا]
هنرآیین محمود معتضدیان @honaraeen ————
* اشاره به شعر فرخی یزدی: در محیط طوفانزا، ماهرانه در جنگ است ناخدای استبداد، با خدای آزادی
@honaraeen ———— "ایران هنگام کار است"
به روایت: #مهران_مهرنیا ملودی: درویش خان کلام: ملک الشعرای بهار خواننده ها: #حسین_علیشاپور #سپیده_جندقی #الناز_جهانگیری ضرب زورخانه: #نازنین_پدرثانی @sepideh_jandaghi @mehran_mehrnia
