زمانی مرغ‌های عسل خوار را در دسته‌های چند صد تایی می‌شد به صور | هنر زندگي و موفقيت🌹
زمانی مرغ‌های عسل خوار را در دسته‌های چند صد تایی می‌شد به صورت منظم در جنوب شرق استرالیا دید، اما الان نسل این پرنده در حال انقراض است و برآورد می‌شود که تنها ۳۰۰ عدد از آنها وجود داشته باشند. پرنده شناسان در حال بررسی این مسئله بودند که چرا چنین شده است. بررسی آنها مشخص کرد که انگار پرندگان نر مرغان عسل‌خوار دیگر نمی‌توانند آن آوازها و آوای ویژه جفت گیری را به سبک قبل بخوانند. انگار که آوازخواندن را فراموش کرده باشند. اول پرنده شناسان متوجه شدند که عسل خوارها در کمال شگفتی مدتی است که شبیه پرندگان دیگر آواز می خوانند. تصور آنها این بود که این کار را هوشمندانه برای تقلید از پرندگان دیگر انجام می‌دهند تا راهبردی باشد برای پیشگیری از شکار شدن توسط پرندگان بزرگتر. اما بررسی‌های بعدی مشخص کرد که چنین چیزی درست نیست و پژوهش‌های بعدی مشخص کرد که چرا چنین شده است. به صورت ساده این پرنده‌ها دیگر بخت گوش کردن به صدای پرندگان بالغ را به اندازه کافی پیدا نمی‌کنند. ما انسان‌ها هم در نوزادی و کودکی اگر صدای افراد دیگر را نشنویم، قادر به تکلم نخواهیم بود. جمعیت این پرنده ها هم در سال‌های اخیر از یک آستانه بحرانی کمتر شده و بنابراین خیلی کمتر بخت شنیدن صدا های پرندگان بالغ را پیدا می کنند. برای همین دیگر نمی توانند مثل عسل خوار های اصیل آواز بخوانند. در حال حاضر همین ۳۰۰ قطعه مرغ عسل خوار در گستره ای به اندازه ۱۰ برابر کشور انگلیس پراکنده هستند و با این شرایط انقراض این پرنده حتمی است. تنها چیزی که دانشمندان فکر کردند این است که تعدادی عسل خوار بالغ پیدا کنند که هنوز آواز خواندن را فراموش نکرده اند و پرنده های دیگر را مدتی شکار کنند و به آنها شانس شنیدن بدهند. از این خبر می‌توان تعبیری شاعرانه - اجتماعی داشت. وقتی تعداد آدم های با ذوق و اهل قریحه و فکر، در جایی از یک حد بحرانی کمتر شود، اصولاً مردم شانسی برای خواندن مطلب خوب، دیدن کار هنری ارزشمند و نوشته ژرف پیدا نمی‌کنند و فراموش می‌کنند واقعاً چه کسی هستند و چه علایقی دارند و سراغ هر خوراکی فکری می روند که دم دستشان باشد. از آنها تقلید می کنند و دلشان خوش است که منبعی برای سرگرمی دارند. اصولا ما هم نباید مثل عسل خوارها به این حد از سر گشتگی می‌رسیدیم. حقیقتا چاره اندیشی دشوار شده است. راهکار، مسلماً ممنوعیت رسانه‌ای و تحقیر نیست، بلکه آزادی شنیدن صداهای بالغ اصیل است، اگر مانده باشند. @honarzvm
