تفاوت بین #باور_و_توکل ساده است. من در مورد معنی فرهنگنامه ای | 👁 هوشمندى
تفاوت بین #باور_و_توکل ساده است. من در مورد معنی فرهنگنامه ای این لغات صحبت نمی کنم. در فرهنگنامه شاید چنین باشد: "باور یعنی اعتماد، اعتماد یعنی اعتقاد و اعتقاد یعنی باور"
نه، من در مورد #معانی_وجودین سخن میگویم از نظر وجودی باور چیزی #وام_گرفته شده است و #اعتماد_مال_خودت_است.
تو فقط باور را میگیری ولی تردید درست در زیر آن وجود دارد. در #توکل هیچ عنصری از تردید نیست به سادگی تهی از تردید است باور در درونت تولید یک #تقسیم_بندی میکند، بخشی از ذهنت باور دارد و بخشی دیگر منکر میشود اعتماد یعنی یگانگی درونی تمامیت وجودت ولی چگونه تمامیت وجودت می تواند اعتماد کند. مگر اینکه تو آن را #تجربه کرده باشی
خدای مسیح کفایت نمی کند، خدای تجربه ی من کفایت نمی کند، خدای تجربه ی بودا کفایت نمیکند، باید تجربه ی خودت باشد.
و اگر باورها را با خودت حمل کنی بارها و بارها به تجاربی می رسی که با باور جور در نمی آیند و آنوقت ذهن تمایل پیدا می کند که آن تجربه ها را نادیده بگیرد و به آنها توجه نکند زیرا آنها ایجاد تخیل زیاد می کنند آن ها باورهایت را نابود می کنند و تو مایلی به باورهایت بچسبی و آنوقت بیشتر و بیشتر به زندگی نابینا می شوی
باورها به یک چشم بند تبدیل می شوند. توکل چشمها را باز میکند توکل چیزی ندارد که از دست بدهد. توکل یعنی آنچه که واقعی است و من می توانم خواسته ها و آرزوهایم را کنار بگذارم، اینها در واقعیت اثری نمی‌گذارند، این ها فقط می توانند مرا از واقعیت منحرف کنند. اگر باوری داری و به تجربه ای میرسی که آن باور می گوید ممکن نیست. یا تجربه طوری است که باید آن باور را دور بریزی کدام را انتخاب میکنی؟ باور را یا آن تجربه را؟
تمایل ذهن به این است که باور را انتخاب کند و تجربه را از یاد ببرد. اینگونه است که شما بارها وقتی خداوند بر درهایتان کوفته و فرصت را از دست داده اید.
