وازگن مانوکيان،نخست وزیر سابق ارمنستان: در ارمنستان باید دولتی | موسسه ترجمه و تحقیق هور

وازگن مانوکيان،نخست وزیر سابق ارمنستان: در ارمنستان باید دولتی تشکيل شود که بتواند زمينه ای برای صلح واقعی ايجاد کند.

پيرامون ارمنستان و آرتساخ، روندها و مذاکراتی در حال انجام است که موجوديت ارمنستان را به طور جدی به خطر می اندازد.بحث در مورد موضوعاتی مانند تعديل مرزها، معاهده صلح و غيره بين بسياری از کشورها چندين دهه طول می کشد. (به دليل موضوع مالکيت چندين جزيره کوچک کوريل از زمان جنگ جهانی دوم هيچ معاهده صلحی بين روسيه و ژاپن امضا نشده است)، کشورهای زيادی در جهان وجود دارند که مرزهای بين آنها مشخص نشده است، اما اين مانع از برقراری روابط مسالمت آميز، همکاری در اقتصاد و ساير حوزه ها نمی شود.

مقامات کنونی ارمنستان نه توانايی انجام مذاکرات را دارند و نه علاقه مند به حفظ منافع ملی ارمنستان هستند. آنها وظیفه امضای قرارداد «صلح» به هر قيمتی را برعهده گرفته اند. مقامات کنونی با نتیجه گیری از عواقب جنگ ۴۴ روزه، اصرار دارند که امضای معاهده صلح و آن هم با هرامتيازی با ترکيه و آذربايجان، صلح برقرار می کند.

اين يک توهم نادرست است. ما در يک منطقه ژئوپليتيکی با تحولات قريب الوقوع زندگی می کنيم، جايی که مرزها نهايی نيستند؛ هيچ سندی نمی تواند صلح را تضمين کند. و اين دولت آماده است تا منافع و ارزش های ملی ما را قربانی فوريت های ناموجه و خطرناک کند و خسارات جبران ناپذير و چالش های جديدی را ايجاد کند.
هيچ کس مخالف برقراری روابط با کشورهای همسايه نيست.مسئله اين است که صلح به چه قيمتی، چه زمانی و چگونه بايد انجام شود. پيش شرط عادی سازی روابط ارمنستان و آذربايجان، به رسميت شناختن استقلال آرتساخ بود که ارمنستان ده ها سال برای آن در سکوهای بين المللی مبارزه کرده است. همواره تلاش هايی برای برقراری روابط بين ارمنستان و ترکيه صورت گرفته است و جامعه جهانی دريافته است که ما پيش شرط های طبيعی برای به رسميت شناختن نسل کشی و موضوع استقلال آرتساخ داريم. جامعه بین الملل هميشه سعی کرده ما را متقاعد کند تا کمی مواضع خود را تلطيف کنيم و طرف مقابل هم تا حدودی متقاعد شده که شرايط ما را بپذيرد. اما امروز تمام دنيا از اين که می بينند چگونه ارمنستان به طور کامل از حقوق طبيعی خود بدون گرفتن چيزی دست می کشد، شگفت زده شده است.

مهم است تا متوجه شويم که در اين شرايط که بعد از جنگ ۴۴ روزه در آن قرار داريم، هر مذاکره ای که با قطعيت امضای سند تمام شود به ضرر ما خواهد بود. می توان به سادگی گفت که هر اطمينانی در حال حاضر به ضرر ما است، هرگونه عدم اطمينان نیز خطراتی را به همراه دارد، اما فرصتی را برای دستيابی به يک نتيجه خوب در آينده می دهد. و اکنون بهترين کار اين است که يا مذاکره نکنيم يا بر اساس دستاوردها و نتايج مثبتی که قبلاً در زمينه حقوق بين الملل داشته ايم، پيش شرط های واقعی ملی را در آن مذاکرات تعيين کنيم، فارغ از اينکه طرف مقابل آنها را می پذيرد يا خير.

چه بايد کرد؟

به موازات قرار دادن منافع و پيش شرط های ملی خود در مذاکرات، بايد برای ايجاد فضای همبستگی ملی، وحدت و اعتماد در کشور، بازسازی ارتش و کارآمد کردن دوباره آن، توسعه اقتصاد، توسعه و ايجاد روابط با کيفيت جديد با متحدان طبيعی، زمان بدست آورد. در اين صورت، مواضع ما در مذاکرات بعدی می تواند تغييرات قابل توجهی داشته باشد و شرايط طبيعی برای پيشبرد منافع ملی ما ايجاد شود. اين دولت نه تنها پس از کاپيتولاسيون حق اخلاقی برای ماندن در قدرت را ندارد، بلکه در حل اين مسائل نیز ناتوان است. بنابراين بايد در ارمنستان دولتی تشکيل شود که بتواند با حل اين مشکلات ارمنستان، پايه های صلح واقعی را ايجاد کند.

منبع:
https://www.yerkir.am/news/view/272231.html
ترجمه: موسسه ترجمه و تحقیق هور
وب سایت موسسه هور:
hoosk.ir
اینستاگرام موسسه هور
https://www.instagram.com/hoosk.ir/
تلگرام موسسه هور
https://t.me/hooskonline