حکایت بدفهمی ما از خود و دیگری (قسمت هفتم) تقی رحمانی اصرا | حسین رزاق
حکایت بدفهمی ما از خود و دیگری (قسمت هفتم)
تقی رحمانی
اصرار من برای درک موضوع بدفهمی ما از تاریخ به این دلیل است که ما در فهم تاریخ گذشته خود با متدلوژی های غربی و دل دادن به مقاطعی از تاریخی که تاریخ ما نیست، دو مشکل بزرگ پیدا کرده ایم: مساله اول این است که ما همان متدلوژی هایی را به کار می گیریم؛درحالی‌که متدلوژی ها بی تأثیر از نظریه ها و فضایی که در ان شکل می گیرند، نیستند.
مثلاً اگر یک متد در فضای غیرمذهبی خلق شود عامل مذهب در پارامتر آن وارد نمی شود یا اگر یک متد در فضای مذهبی خلق شود ، عامل مذهب وارد آن می شود. متدلوژی ها تا حدودی متأثر از مکان و زمان هستند و یک سری ارزش های پنهان را به خودشان منتقل می کنند.
مساله دوم این است که ما در مقاطعی از تاریخ غیرخود الگو می گیریم. مثلاً تاریخ ۲۳ سال حضور و مبعث پیامبر، حکومت علی، انقلاب اکتبر، انقلاب فرانسه و… این مقاطع تاریخ را آن چنان عمده فرض می کنیم که می خواهیم تاریخ خودمان را با این مقاطع انطباق – و نه تطبیق- دهیم که باعث می شود که ما به دو خطای عدم فهم تاریخ و عدم مساله خودمان گرفتار شویم. مسائل کلی و عام مثل عدالت، دزدی، جنایت، عشق، هوس،طبقات اجتماعی در همه نظام ها وجود دارد، اما راه حل و توصیف این مقوله ها در دوره‌های مختلف و در نظام ها و حوزه های تمدنی مختلف یکی نیست.
