ممنوعیت، سرکوب و حذف صدای زنانبهنام خدای رنگین کمان و به‌یاد نیکا شاکرمی (آوازخوان سلطان قلب‌‌ها)
بیش از چهار دهه از «ممنوعیت صدا و آوازخوانی زنان ایران» می‌گذرد. شوق و استعدادهای بی‌شماری خاموش شدند و این روند همچنان با سیاستی ادامه دارد. سیاستی که می‌خواهد زنان سنت‌شکن و آنها که خارج از تعاریف مقبول فرهنگ مسلط و ایدئولوژیک هستند را به کنج پستوها براند!
زنان هستند که هربار از جایی فریادشان بلند می‌شود، طغیان می‌کنند و عامل محرک تمام گروه‌های معترض دیگر جامعه می‌شوند. زنان هستند که مسیر راه آزادی و برابری را برای دیگرانی که درگیر روزمره‌اند، روشن می‌کنند. زنان هستند که درحالی‌که سلب حقوق اولیه‌ی آنها عادی به‌نظر می‌رسد، ناگهان از سویی صدایی بلند می‌کنند؛ به‌تنگ آمده، گفتمان سکوت را می‌شکند.
بلند خندیدن، فریاد زدن تا ترانه‌خوانی و خلق هر اثر هنری ممنوعه‌ای توسط زنان، آنها را
از موقعیت «غریبه‌گی»، انجماد، انزوا و درخود فرورفتگی،
به سمت رهایی می‌برد. جامعه نیز به همراه این قهرمانان سنت‌شکن خود، مسیر آزادی را طی می‌کند. قهرمانانی که با جسارت در زمینی که ورود به آن ناممکن و ممنوعه دیده می‌شده است، پای می‌گذارند.
(قهرمانانی چون نیکا شاکرمی، سارینا اسماعیل‌زاده و حدیث نجفی و...) دراین وضعیت، آ
نچه از ما برمی‌آید، در زمینه حضور زنان و آوازخواندن آنها، همراهی کامل با صداهای حذف و سرکوب شده‌ای است، که برای از هم گسیختن حصارها و زنجیرهای تحمیلی خود، می‌جنگند.
اگر زن هستید و علاقمند به آوازخوانی، تن به کنترل‌گری‌ها، ندهید. صدای شما علیه این وضعیت و به‌منزله‌ی پیام مردم ایران به استبداد است که: «ما زنده هستیم و در اوج محدودیت‌ها، تن به آنچه شما سال‌ها طبیعی نمایش داده‌اید، نداده‌ایم و همواره به‌دنبال همان آگاهی جمعی‌ای بوده‌ایم که تلاش کردید ما را از آن غافل کنید».
تقابل با بیدادگری حق زنان و حق همه‌ی مردمان طرد شده است. آواز خواندن و ممنوعه نبودن صدا و تصویر، حق اولیه‌ی همگانی و انسانی است. در دفاع از این روند حق‌خواهی، ضرورت دارد که همه کنار هم بایستیم و یکپارچه از یکدیگرحمایت کنیم.
نوشتار را به‌صورت کامل بخوانید...
@Hosseinronaghi
