مردم حق دارند در مورد جنگ حرف بزنند. وضعیت تاسف‌بار و آشفته‌ا | Hossein Ronaghi - حسین رونقی
مردم حق دارند در مورد جنگ حرف بزنند.
وضعیت تاسف‌بار و آشفته‌ای حاکم است، مردم در رنج و سختی هستند، دهه‌هاست این کشور و مردمانش زیرسایه جنگ هستند. ملت ایران، زیر سلطه یک حکومت اشغالگر زیست می‌کنند و نفرت از حکومت به‌خاطر شکل تمامیت‌خواهانه و ضدمردمی‌اش، ایرانیان را به‌جائی رسانده که بخش قابل توجهی، از حمله نظامی به کشورشان استقبال می‌کنند و این دلیلی ندارد، جز ناامیدی عمومی، از هر نوع تغییر در بهبود زندگی خود. در حقیقت استقبال از حمله نظامی نتیجه ناامیدی مطلق جامعه از هر نوع تغییر سیاسی، اجتماعی و اقتصادی است.
مسأله، شکاف عمیقی است که بین مردم و حکومت ایجاد شده است و این شکاف با تهدید و ارعاب مردم خصوصا زنان در خیابان، وادار کردن فعالان به سکوت یا بستن راه‌های مخالفت، انتقاد و اعتراض پر نمی‌شود، بلکه هر روز به‌خاطر این عملکرد مخرب و نگاه امنیتی-نظامی به جامعه، عمیق‌تر می‌شود. مردم حق دارند در مورد همه مسائل کشور، حتی جنگ، حرف بزنند و نظرشان را بگویند، آگاه شوند و تبعات آن و شیوه‌های مراقبت از خود را، بدانند آن هم زمانی که اساساً حکومت به فکر مردم نیست.
این وضعیت فراتر از غیرطبیعی است، که اگر هر شخصی مخالفت یا انتقاد یا ابراز نگرانی درباره جنگ کند، او را با احضار و بازداشت تهدید کنید!
ایران، به‌دلیل بی‌تدبیری و جنگ‌افروزی حاکمیت، در حالیکه مردم داخل کشور، با مشکلات متعدد اقتصادی و انواع سرکوب اجتماعی و سیاسی، به‌صورت مدام درگیر هستند، در نهایت وارد فضای جنگ شده‌است. تجربه ۸ سال جنگ ایران و عراق در کنار شرایط اسفناک اقتصادی و اجتماعی که مردم چند دهه است، درگیرش هستند، نشان از روزهای به مراتب سخت‌تری برای افراد عادی و غیرنظامی دارد.
نقطه امید ما، کودکان و جوانانی هستند که آینده ایران را رقم خواهند زد.
در این شرایط که متأسفانه راهی جز تحمل و عبور سلامت از آن نداریم، ناچاریم خودمان مواظب یکدیگر باشیم. تا جای ممکن کودکان را از این فضایی که زندگی و سلامت نسل‌های قبل را براساس آنچه در گذشته دیدیم، گرفت، دور کنیم. بدانیم و تکرار کنیم که اوضاع، تاهمیشه اینطور نمی‌ماند و عاقبت، این جنگ‌افروزی‌ها روزی تمام می‌شوند، حاکمیت عوض می‌شود و از این بحران‌ها هم عبور خواهیم کرد. آن روز ایران با کودکان و جوانانش می‌ماند، که آینده را رقم خواهند زد و این نقطه امید، مشترک بین همه‌ی ما، برای گذر از این روزهاست.
در شرایطی که به‌دلیل آگاهی تاریخی و تجربی، مردم ایران به‌صورت مستقل از حکومت، توان تعریف هویت ملی و سرزمینی خود را دارند؛ امیدوارم این جنگی که در ورطه‌اش افتاده‌ایم، پایانی باشد بر دوران سایه انداختن جهل و ستم و فقر و آزار انسان‌ها و این، آخرین رفتار غلطی باشد که حکومتی در ایران بدون در نظر گرفتن اوضاع مردم و منافع جمعی، انجام داده‌است.
ضرورت دارد که جامعه جهانی، درک کند که آنچه امروز رخ می‌دهد نتیجه عملکرد و مماشات آنهاست و در نهایت امیدوارم مردم ایران و خاورمیانه، از تمام این تاریکی و بحران‌هایی که شاهدیم، به‌زودی رها شوند.
