زندگى مجردى فقط اونجاش كه وقتى برميگردى خونه توى سكوت خيره ميشى به ديوار. كتاب ها و فيلم و سريال ها و موزيک خيلى خوبن، ولى هميشه يه لحظه اون حس خلا درون آدم بيدار ميشه و مياد يه دالى ميكنه، درست مثل زمانى كه وقتى بچّه بوديم اگه پامون از زير پتو ميرفت كنار فكر ميكردم دستِ يه هيولا از زير تخت مياد بالا و محكم پاتو ميگيره. فكر كنم دوات بفهمه چى ميگم.
