در یک کامپیوتر معمولی یا به تعبیری کامپیوتر کلاسیک فقط دو حالت | I am a Geek
در یک کامپیوتر معمولی یا به تعبیری کامپیوتر کلاسیک فقط دو حالت خاموش و روشن یا به عبارت بهتر «صفر و یک» برای پردازش اطلاعات در دسترس است. در پردازش داده به مفهوم رایج، «بیت» کوچک‌ترین واحد مورداستفاده است و همه اطلاعات برای پردازش به دنباله‌ای از بیت‌ها تبدیل می‌شوند که مقدار هرکدام از آن‌ها می‌تواند فقط «۰» یا «۱» باشد. توان پردازشی یک کامپیوتر کلاسیک ارتباط مستقیمی با تعداد ترانزیستورهای باینری یا سویچ‌های خاموش و روشن بسیار کوچکی دارد که در ریزپردازنده‌ی آن گنجانده شده‌اند.
اولین ریزپردازنده‌ی اینتل که در سال ۱۹۷۱ ساخته شد، تنها ۲۳۰۰ ترانزیستور داشت. اکنون این شرکت پردازنده‌هایی با بیش از ۵ میلیارد ترانزیستور تولید می‌کند ولی بااین‌حال هنوز هم پردازش داده به دو متغیر صفر و یک یا منطق باینری محدود است که این محدودیت در پردازش کوانتومی از بین خواهد رفت. یک بیت کوانتومی یا «کیوبیت» بسته به حالت فیزیکی خود می‌تواند گزینه‌های بیشتری برای پردازش اطلاعات فراهم کند.
در قلمروی زیراتمی اسرارآمیز فیزیک کوانتومی، ذرات تشکیل‌دهنده‌ی اتم مانند امواج عمل می‌کنند؛ یعنی در هرلحظه می‌توانند رفتاری مثل یک ذره، یک موج یا ترکیبی از هردو نشان بدهند که این حالت در مکانیک کوانتومی به نام اصل «برهم‌نهی» شناخته می‌شود. تحت تأثیر اصل برهم‌نهی مقدار یک کیوبیت می‌تواند ۰ یا ۱ یا «۰ و ۱» باشد. به‌این‌ترتیب ۲ کیوبیت می‌توانند ۴ مقدار یا حالت قابل‌استفاده برای پردازش داده داشته باشند و ۳ کیوبیت ۸ مقدار که این روند با پیروی از یک تابع‌نمایی افزایش پیدا می‌کند. افزایش ظرفیت کیوبیت برای داشتن تنها یک حالت بیشتر از بیت کلاسیک به معنای دسترسی به تعداد مافوق تصوری از اعداد است که به مطرح‌شدن ایده‌های کاربردی حیرت‌انگیز و غیرقابل‌باوری منجر شده است. - به نقل از زومیت
