چه زیباست این همه عشق، این همه علاقه، این همه وابستگی به این جمع، این جمعی که شده یک جمعیت، جمعیتی که شده امید بی‌شمار خانه‌ها. جمعیتی که شده مادر، پدر، معلم، مدرسه، خانه، محل آرامش قلب و روح و روان صدها هزار کودک رنج دیده. خانه‌ای روشن میان تاریکی‌های زندگی‌شان.
افسوس، چه تلخ است شنیدن اینکه بخواهند چراغ خانه‌ای را خاموش کنند، چه تلخ است محل آرامش کسی را از او گرفتن، یک خانه که چه عرض کنم هزاران خانه.
تلخ است، زجرآور است که امید هزاران کودک و خانواده را از آنها بگیری.
چه رسا و دلنشین است این صدای عدالت، صدای صلح که همواره به گوش همه ما می‌رسد. در مقابل آن تلاش‌های زیادی برای قطع کردن و خاموش کردن این هزاران صدا و این جمع می‌شود؛ ولی باید گفت صدای حق خاموش شدنی نیست...
نوشته‌ی یکی از فرزندان خانه ایرانی دروازه‌غار درکنار صحبت‌های دختران جمعیت امام علی(ع)
@darvazehghar_ias
