@indianstudies چرا اینقدر در شبکه های اجتماعی هندی ها از اسرا | مطالعات شبه قاره هند
@indianstudies
چرا اینقدر در شبکه های اجتماعی هندی ها از اسرائیل و صهیونیست ها دفاع می کنند؟
مسئله ای که باعث می شود از درون هند صدای حمایت از اسرائیل و صهیونیسم بیشتر از جریان های رقیب در شبکه های اجتماعی شنیده شود بیش از هرچیزی به وضعیت و ویژگی های مشترک و مشابه دو دولت و تاثیرگذاری آن بر افکار عمومی بر می گردد.
معنای این سخن این است که در دنیای واقع در حال حاضر حزب بی جی پی قدرت را در هند قبضه کرده است و ماهیت این حزب ریشه در اندیشه های افراط گرایانه و ملی گرایی تند هندوئیسم و هیندوتوا دارد. این حزب و رهبران معنوی آن در آر اس اس مانند موهان باگوات و رهبران سیاسی مانند یوگی ادیانات و نخست وزیر قدرت طلب نارندرا مودی ایده مشترک استفاده ابزاری از دین برای تصاحب قدرت را در هند دنبال می کنند. از این جا رگه های شباهت هند با اسرائیل که دولتی مبتنی بر اندیشه های افراط گرایانه مدعی یهودیت است روشن می‌شود.
در هند مودی اولویت با اندیشه‌های هندویی است به این معنا که نه تنها مسلمانان، که خطر حضور آنها در صحنه سیاسی مبتنی بر ادعای جدایی طلبی در زمان تقسیم شبه قاره و شکل گیری پاکستان همواره آنان را در ردیف دوم نگهداشته است، بلکه سایر اقلیت های کم جمعیت تر از جمله مسیحیان سیک ها، بودایی ها و جین ها را به حاشیه می راند و از سنت تاریخی هند که سکولاریسم و بیطرفی مذهبی است فاصله گرفته است.
مورد دیگر نگاه مسلط دولت از زاویه اقتصادی و سیاست داخلی است که هر دو در چارچوب راست افراطی تعریف می شوند. هند اگرچه امروزه نگاه بسندگی اقتصادی دارد اما زنجیره تعاملات اقتصادی-دفاعی آن با اروپا و آمریکا همانند روابط پر رنگ و جدانشدنی اسرائیل با ایالات متحده و اروپایی ها است.
مورد دیگر به رویارویی این دو با اسلام و مسلمانان بر می گردد. ادبیات هندوئیسم در هند نگاه منفی نسبت به اسلام و دوره حکمرانی مسلمانان در هند را پرورش داده است چرا که در یکی از اندیشه های خود باور دارد که بسیاری از هندوها به اجبار یا با تهدید و ارعاب مسلمان شدند. در خصوص اسرائیل هم که مشخص است این رابطه سراسر پر تنش در دهه های گذشته به بغض نسبت به مسلمانان مبدل شده است. اینان خود را قربانی می دانند اولی خود را قربانی اسلام‌گرایی و دومی خود را قربانی نگاه ضد یهودیت یا آنتی سمیتیسم.
شایان توجه است در هند جمعیت دویست میلیونی مسلمان حضور دارد که اگر صدای آن شنیده شود توان جهت دهی حامیانه نسبت به فلسطین و مقاومت را دارد. اما به دلیل عقب نگه داشته شدن از سوی دولت، فقدان شبکه سازی، ضعف بنیه مالی و وضعیت شکننده اقتصادی و نرخ بالای بی سوادی این جمعیت قادر نبوده است به مانند جمعیت طرفداران اسرائیل در شبکه های اجتماعی حضور یابد.
مسئله دیگر وجود جمعیت هندی هایی است که نگاه مثبتی به قضیه فلسطین دارند و دنباله رو سنت حزب کنگره و شخص نهرو یعنی جهان سوم گرایی، بیطرفی بین دو قطب و نگاه حمایتی نسبت به مستضعفین و مظلومین هستند. اینان هم اغلب نگاه گفتگو بر سر دو دولت را در مورد اراضی اشغالی پی می گیرند.
نکته حائز اهمیت این است که اگرچه هند سالها دارای رابطه مخفیانه با اسرائیل بوده اما در رسانه ها قویا در کنار فلسطین می ایستاده است. اما روابط کنونی رسمی که از طریق پرونده‌های فرهنگی، اجتماعی، اقتصادی، دفاعی و فناوری مدام در رسانه‌ها تبلیغ می‌شود و طیف های وسیع جامعه را در بر می‌گیرد موضوع جدیدی است که در این یک دهه اخیر اتفاق افتاده است و حتی فعالان رسانه ای هندی را متاثر ساخته است.
