” آنهایى را که به غیر خدا دعوت می کنند دشنام مدهید چراکه آنها نیز از روى دشمنى به نادانى خدا را دشنام خواهند داد این گونه براى هر امتى کردارشان را آراستیم آنگاه بازگشت آنان به سوى پروردگارشان خواهد بود و ایشان را از آنچه انجام مى دادند آگاه خواهد ساخت”
در این آیه شریفه به روشنی دشنام دادن به بهانه دفاع از دین و درویشی منع شده است و آشکار است که پیروان حقیقی دین الهی هرگز کلام به دشنام آلوده نخواهند کرد.
بر این اساس می توان به راحتی ادعا کرد که اصولا فحاشی در دین اسلام و در مکتب تشیع واقعی که همان تصوف است هرگز جایگاهی نداشته است و دشنام گویان همواره دشمنانی خارج از مکتب دین و درویشی بوده اند که بنا بر فرمایش بزرگ زمان جناب آقای دکتر نورعلی تابنده مجذوبعلیشاه برای اضمحلال کشاندن درویشی که همان تصوف است همواره در تلاش بوده اند تا ضدفرهنگ فحاشی را در دین رواج دهند.
اصولا فحاشی بشکل امروز آن شیوه ای کاملا استالینیستی است که برای نخستین بار توسط دستگاه پروپاگاندای شوروی که اختیار رسانه های جمعی را بطور انحصاری در دست داشتند، بر علیه مخالفان به کار گرفتند.
با توجه به اینکه مخالفان هیچگونه دسترسی به رسانه های جمعی برای پاسخگویی نداشتند لذا نمی توانستند پاسخهای لازمه را به فحاشی ها واتهام زنی های کارگزاران دستگاه حاکمه منتشر کنند و در نتیجه افکار عمومی بشدت و مطابق میل دستگاه هیات حاکمه علیه آنها بسیج می شد.
اینگونه مخالفان فکری حکومت براحتی قلع قمع می شدند و در بسیاری از موارد خودشان خودشان را سانسور می کردند و در مواردی نیز در سایه فضای سنگین ایجاد شده از سوی رسانه های حکومتی محاکمه و اعدام می شدند بدون اینکه حق دفاع عادلانه از خود را داشته باشند.
