. میشه یه تشت آب و یه پودر رختشویی بذاری جلوت با یه کوه لباس، | Inner_Safety
. میشه یه تشت آب و یه پودر رختشویی بذاری جلوت با یه کوه لباس، هی بشوری، هی بسابی، لباس‌ها تمیز میشن ولی تمام جونت درد میگیره.
گاهی داستان ما آدم‌هاست، از ژیان توقع لامبورگینی داریم، از تشت رخت شویی توقع ماشین لباس‌شویی تمام اتوماتیک. در رویکرد تئوری انتخاب برای‌مان مشخص می‌کند، نیاز آدم‌ها به "دوست داشتن و دوست داشته شدن" یکسان نیست. روی صحبتم بیشتر با مجردهاست، با آدم‌هایی که هنوز فرصت بیشتری برای تعویض دارند، آن‌ها که به اشتباه فکر می‌کنند : "اگر الان مریض میشم و پیگیرم نیست بخاطر اینه که کنارم نیست !!" عزیز دل، همدلی و حمایت سقف نمی‌خواهد گاهی حتی از فرسنگ‌ها فاصله می‌شود *حضور* داشت، گاهی کنار یکی تختت را شریک هستی و *حضور* ندارد. اگر امروزِ روز وقتی گریه میکنی طرف مقابل حوصله‌ی اشک و آه ندارد و برای تو آغوش نیست، فردا هیچ سقفی معجزه نمی‌کند. اگر محبت نمی‌کند، گوش نیست، مرهم درد نیست، حامی نیست، اگر کنارش هستی اما دیده و شنیده نمیشوی، مهر ازدواج و صیغه‌ی عقد جادو نمی‌کند. طرف دارد با زبان بی زبانی داد میزند: ظرف من برای عشق دادن و عشق گرفتن همینقدر گنجایش دارد.
شاید یک سال، دو سال، سه سال بشود تلاش کرد که با تشت آب و به شکل شست‌و شوی دستی لباس‌ها بدرخشند ولی سال چهارم دیگر دست و پا و کمری نمانده که هی چنگ بزند و بسابد. یک گربه شوری میکنی که فقط بو ندهد! ننوشتم که بگویم همیشه باید تعویض کرد و تعمیر جایز نیست، اتفاقا که دومی از اولی بهتر است، اما چشم باز کنیم، اگر سال‌هاست در رابطه‌ای ناکام می‌شویم و چیزی رو به بهبود نبوده است، چنگ زدن بیشتر، فقط خستگی و درد بیشتر می‌آرود و بس.
به قول نادر ابراهیمی: "از هیچ به قدر هیچ باید خواست و نه بیشتر"
