توجه بسیار به دیگران و به ویژه به سالمندان کار دشواری است. در | از زبانِ ذَرّه / ایرج رضایی
توجه بسیار به دیگران و به ویژه به سالمندان کار دشواری است. در نقاشی تالی، پیرزنی را می بینیم که اندیشناک و با پُشتی خمیده در برابر پس زمینه ای سرد و بی روح نشسته است. این تصویر تشویقمان می کند اندکی بیشتر از زمانی که معمولا به یک اثر هنری نگاه می کنیم، به تماشایش بنشینیم. این زن سالها پیش نیرومند و استوار بوده است. عشاقی برای خود داشته؛ شبها با شور و هیجانی خاموش کارهایش را با دقت سروسامان می داده است. اما حالا، شورِ عشق را در کسی برنمی انگیزد و شاید خودش هم این را می داند؛ رنجیده می شود و خودش را از همه کنار می کشد. اما نیاز دارد که دیگران به او اهمیت دهند. عاقبتِ هر کسی می تواند شبیه به او باشد. لحظاتی در زندگی وجود دارد که تحسین یا دوست داشتن بسیاری از انسانها_در هر مرحله ای از زندگی که باشند_ اندکی دشوار است. اغلب عشق با تحسین گره خورده است: یعنی به کسی عشق می ورزیم که او را شورانگیز و دلنشین ببینیم. اما رویه دیگری هم از عشق وجود دارد که در آن با حسی از سخاوتمندی و در اثر نیازمندی شخصی دیگر، برانگیخته می شویم. تالی رفتاری سخاوتمندانه دارد؛ نقاش با دقت به چهره آن زن نگاه می کند و غرق در تأمل می شود که او واقعا کیست؟!
هنر به روایت مدرسه دوباتن: ترجمه طناز لایق، نشر کرگدن، ص 35.
