رابعه بنت كعب، نخستین زن شاعر پارسی گو بود كه در قرن ٤ ميزيست
رابعه سالها عاشق بكتاش، غلام بردارش بود. برادرش پس از فهميدن ماجرا دستور داد تا رابعه به حمام برده و آنجا رگ هايش را بزنند و درِ حمام را محكم ببندند. صبح روز بعد كه در را گشودند پيكر رابعه را غرق در خون ديده و اين اشعارى كه با خون به ديوارهاى حمام نوشته بود:
سه ره دارد جهان عشق اکنون
یکی آتش یکی اشک و یکی خون
به آتش خواستم جانم که سوزد
چو جای تُست نتوانم که سوزد
به اشکم پای جانان می بشویم
بخونم دست از جان می بشویم
بخوردی خون جان من تمامی
که نوشَت باد ای یار گرامی
کنون در آتش و در اشک و در خون
برفتم زین جهان جیفه بیرون...
.
.
@IRAN_NAME
