اولین فیلم های چارلی چاپلین به عنوان کارگردان مبتنی بود بر سبک رایج کمدی های دورانش یعنی کمدیهای موقعیتی که اولین نمونه های موفق اسلپ استیک (کمدی بزن و بکوب) محسوب می شدند. در این سبک کسانی چون باستر کیتون پیش از چاپلین تجربیات ارزنده ای را به وجود آورده بودند.
آنچه چاپلین را در دهه های بعدی همسنگ کارگردانان تراز اول جهان چون جان فورد و آلفرد هیچکاک قرار داد مهارت منحصر به فرد او در طراحی موقعیت های کمیک به صورت هزارتویی و در هم تنیده نبود بلکه به شناختی مربوط می شد که چاپلین به مرور از زندگی و سینما کسب کرد و توانست جریان های انسانی و درام را به معنای واقعی به کمدی اضافه کند. پیش از چاپلین، در سینمای کمدی کمتر به کاراکتر کمیک برمیخوریم که واجد خصوصیات عمیق انسانی باشد و برای نخستین بار چاپلین فراتر از تیپ هایی که در موقعیت های خنده دار قرار می گرفتند، به جهان بینی در کمدی و تلفیق جهان کمدی با گونه های دیگر چون درام، جنگی، تاریخی و... اندیشید.
به صورت کلی چاپلین سه جریان اساسی را در کمدی رهبری کرد:
۱. کمدی خیابانی با درونمایه ناتورالیستی که نمونه های درخشانش در ولگرد، زندگی سگی و پسربچه قابل مشاهده است.
۲. کمدی خیابانی با درونمایه رمانتیک همچون روشناییهای شهر و جویندگان طلا
۳. کمدی معناباختگی (ابزورد) که با عبور چاپلین از دو مرحله اول و با نگاهی به تئاتر معناباختگی شکل گرفت همچون عصر جدید و دیکتاتور بزرگ در واقع اولین نمونه های کمدی معناباختگی را می توان در آثار چاپلین سراغ گرفت.
