صنعت کاشی سازی و کاشی کاری که بیش از همه در تزیین معماری سرزمین ایران و به طور خاص در بناهای مذهبی به کار گرفته شده، همانند سفالگری از سابقه‌ی طولانی برخوردار است. پیشینه‌ی کاشی هفت رنگ را با توجه به آثار کشف شده به دوران هخامنشیان مربوط می دانند. اما تا دوره‌ی سلجوقی استفاده از این نوع کاشی به صورت عام مرسوم نبوده است. اصطلاح کاشی هفت رنگ را برای اولین بار مورخِ دربار حکومت ایلخانیان به کار برد که به فن رنگ آمیزی با مینا بر روی لعاب اطلاق می شود و امروزه نیز این اصطلاح بیانگر همان فن است.
کاربرد عدد هفت نیز به خاطر محدویت رنگ هاست نه تعداد آنها زیرا چیزی که در این سبک کار اهمیت دارد رنگِ مناسب و ترکیب درست رنگ هاست. امروزه ابعاد کاشی هفت رنگ معمولاً 15 در 15 سانتیمتر بوده و دارای 7 رنگ متداولِ لاجوردی، فیروزه ای، قرمز، زرد، حنایی، سفید و سیاه است.
یکی از تفاوت های کاشی شیراز با سایر کاشی های هفت رنگ در کیفیت و ترکیبات خاص لعاب است. و تفاوت دیگر استفاده‌ی زیاد از نقش معروف به "گل و مرغ" است.
@IranAncient
