در ۱۲ آبان ۱۳۰۹خورشیدی مجلس شورای ملی «قانون و نظامنامه حفظ آث | تاریخ ۷۰۰۰ ساله ایران
در ۱۲ آبان ۱۳۰۹خورشیدی مجلس شورای ملی «قانون و نظامنامه حفظ آثار عتیقه، حفاری‌های باستان‌شناسی، حفظ آثار و امکنه تاریخی» را به تصویب رساند که مطابق آن «تمام آثار صنعتی، ابنیه و اماکنی که تا اختتام دوره سلسله زندیه در مملکت ایران احداث شده، اعم از منقول و غیر منقول، با رعایت ماده سه این قانون، می‌توان جز آثار ملی ایران محسوب داشت و در تحت نظارت دولت می‌باشد» اما در نظامنامه برای ادامه فعالیت حفاری خارجیان در ایران محدودیتی ایجاد نشد و همچنان امتیازنامه‌های قابل تمدید به آن‌ها داده می‌شد و تنها ادامه عملیات حفاری‌ها با عنوان «زیر نظر دولت ایران» مشخص شده بود.
