سال ۱۳۹۹ در حالی آغاز شد که ایران و جهان به دلیل شیوع ویروس کرونا در شرایط قرنطینه قرار داشتند. شرایطی که حفاظت‌گران سراسر جهان را به موجب کاهش منابع مالی برای حفاظت و گسترش فقر در میان جوامع بومی نگران کرد. از یک‌سو کاهش توان سازمان‌های حفاظت از منابع طبیعی و از سوی دیگر احتمال افزایش وابستگی جوامع بومی به منابع طبیعی به واسطه گسترش فقر، دورانی سخت برای حیات‌وحش را تداعی می‌کرد.
اما در ایران، خبر انتقال یوزپلنگ‌های پارک پردیسان به استان سمنان در راستای پروژه تکثیر در شرایط نیمه‌طبیعی این گونه توسط اداره‌کل حفاظت محیط‌زیست استان سمنان موجی تواما از امید و ترس در میان طبیعت دوستان ایجاد کرد. پروژه‌ای که چند سالی بر سر زبان‌ها بود و سازمان حفاظت محیط‌زیست جلسات فراوانی در خصوص اجرایی کردن آن برگزار کرده بود.
برخی کارشناسان نگران کمرنگ شدن فعالیت‌های حفاظت از زیستگاه و برخی امیدوار به پیگیری جدی‌تر تکثیر یوزپلنگ در شرایط کنترل شده بودند. ترس و امیدی واقعی که اگر به آن‌ها توجه نمی‌شد می‌توانست حفاظت را به بی‌راهه کشانده و ضربه آخر را به یوزپلنگ بزند.
بیشتر بخوانید:
http://www.wildlife.ir/?p=21749
