https://www.melli.org/به-نام-انسانیت-و-به-خاطر-زندگی،-من-به-پا/ ما زیاد دیده ایم که مسئولان کشوری نسبت به وقایع ناگوار روی داده رفتارهای پخته و حکیمانه داشته اند؛ چنان که از هر مسئولی در چنین جایگاهی انتظار می رود (به استثنای چند مقام نامسئول در خاورمیانه امروز)، اما رفتار اخیر بانو جاسیندا آردرن، نخست وزیر نیوزلند چیز دیگری بود. او -بدون کوچکترین تظاهری- چون یک قربانی حادثه تروریستی بی قرار و دردمند به سراغ بازماندگان و خانواده های آنان شتافت، به نشانه هم بستگی روسری بر سر گذاشت و مردم و رسانه ها نیز با وی همراه شدند و صدای اذان به دیگران یادآوری کرد که جملگی انسانیم و یک تکه پارچه یا حتی ذکر دینی نباید موجب فاصله بین ما شود، چه رسد موجب کشتار! (بگذارید تا بسیاری از سلمانان را آگاه سازم، که نه پخش اذان از رسانه ها و نه خواندن نماز برای شان و نه روسری بر سر گذاشتن هیچ یک به صرف خود فعل معنوی نبودند، بلکه نفس رفتار نخست وزیر نیوزلند و بسیاری از مردم همراه بود که نه تنها بزرگترین فعل معنوی بوده و معرف اسلام حقیقی است که اجر اخروی آن قابل محاسبه نبوده و نیست). تصویر محزون نخست وزیر نیوزلند که بازماندگان را در آغوش کشید، مهم تر از برج های دبی در قلب های همه به واقع انسان ها برای همیشه حک و ماندگار شد و من برای اولین بار به عنوان یک خاورمیانه ای از بابت داشتن چنین مسئولانی به مردم نیوزلند عبطه خوردم.
