تو مهمونی آخر سال محل کار، قرار شد از یک دسته کارت یک سوال بکشیم و صادقانه پاسخ بدیم.
این هم سوال من بود.
وقتی خوندم همه گفتند آسون ترین سوال برای توئه، کلی اتفاق کاری خوب داشتی.
اما هر چی فکر کردم حتی یک لحظه هیجانی به ذهنم نرسید. صادقانه پاسخ دادم:"هیچ"(
و ای وای که هر چی بدبختی داریم از همین احساس"هیچ"ِ۴۴ ساله ست)
۲۰۲۲سالی بود که با سفر در تعطیلات کریسمس به ایران شروعش کردم. سفری با کلی هیجان پس از چند سال دوری از وطن. اما رسیدن به وطن و دیدن غبار سردِ افسردگی،ناامیدی،ناامنی، فقر و...که در جامعه سنگینی می کرد خیلی زود تاثیرش رو بر من گذاشت.
بی رمقی عجیبی تا ماه ها پس از برگشتن از ایران همراهم بود تا اینکه سرکوب و قتل ده ها بی گناه حق خواه در خیزش هموطنان مظلوم، ضربه آخر رو زد.
حس مشترک نگرانی برای میهن بین ایرانیان خارج ازکشور چیزی نیست که نیاز به توضیح داشته باشه. همه باهاش آشنائیم.
با این حال چقدر عشق وطن زیباست. یک سال از عمر منی که هیچ وابستگی مادی به ایران ندارم،به پایان رسید بدون یک ثانیه هیجان،آن هم فقط از غم وطن.
تنها خوشحالی اینه که پفیوز نیستم که فقط زندگی خودم مهم باشه برام و
بقیه هیچ
