خفّتِ فارسی ۱. در جریان بازدید اخیر سران طالبان از تهران -بر | خشتِ خام | حسین دهباشی
خفّتِ فارسی
۱. در جریان بازدید اخیر سران طالبان از تهران -برای نخستین‌بار در تاریخ روابط ایران و افغانستان- مقامات طرفین از طریق مترجم باهم گفتگو کردند! هیات طالبان، با آن‌که فارسی می‌دانست و زبان رسمی افغانستان نیز مطابق قانون اساسی موجود کماکان فارسی است، متکبرانه و در تمام مدت اقامت در پایتخت ایران، به زبان محلی پشتون مذاکره و واخ را مجبور به آوردن مترجم کرد!
۲. خفّت کنونی زبان فارسی و استفاده از مترجم در تاریخ روابط ایران و افغانستان آن‌قدر بی‌سابقه است که حتی در یکی از ذلیلانه‌ترین ادوار گذشته و به هنگام سقوط اصفهان در پایان عصر صفوی، مذاکره‌ی شاه سلطان حسین و محمود افغان در کاخ فرح‌آباد به وقت تسلیم دستار پادشاهی، به فارسی است!
۳. در دوسال گذشته و بی‌هیچ وقفه‌ای طالبان تهران را تمسخر و تحقیر کرده است. از اجبار به عوض کردن سفیر قبلی ج.ا در کابل و سپس مشروط کردن پذیرش سفیر جدید به تحویل سفارت افغانستان در ایران به آن‌ها (که البته بعد از آن‌هم خلف وعده کرده و نماینده ویژه ر.جمهوری اسلامی را به عنوان سفیر نپذیرفتند و اکنون سفارت ایران در کابل بدون سفیر است) تا خشک‌کردن دریاچه هامون و هدایت رود هیرمند از پشت مرز ایران به مزارع کشت تریاک و حتی شوره‌زارها. و از دبه‌ی زرد پر از آب کردن به عنوان تمسخر درخواست ر.جمهور ایران (دبه زرد در فرهنگ طالبان علامت بمب‌گذاری‌های انتحاری است) تا برهم زدن محافل شیعیان و مجالس عزاداری محرم و تا حمله به برج‌های مرزی و کتک زدن‌های مکرر و شهادت مرزبانان ایرانی حتی تا درجه‌ی سرهنگی و تا ده‌ها مورد ناگفتنی دیگر، اما -برای اهلِ نشانه و اندیشه- خفّت دادن به فارسی به عنوان زبان رسمی صدها ساله در دو کشور، جز با خفّت پذیرفتن از سوی وزارت خارجه‌ی ج.ا ممکن نبود و از هرآنچه خیال و قیاس و گمان و وهم بود وز هرچه گفته‌اند و شنیدیم و خوانده‌ایم، دردناک‌تر.
