سرهنگ لطیفی مقدم مهندس ارتش بود و در مراغه، مهاباد و کرمانشاه خدمت کرد. در تهران وظیفه فرماندهی واحد مهندسی گارد شاهنشاهی به او واگذار شده بود. در زمان انقلاب ۵۷ چهل و یک ساله بود و چهار فرزند داشت. ساعت ۱۱:۳۰ شب ۲ خرداد ۵۸ در پشت‌بام زندان قصر تیرباران شد.
بنابر گفته خانواده، ٢٤ بهمن ۵۷ گروهی از مشمولان خدمت سربازی او را در سربازخانه فرح‌آباد تهران دستگیر کردند. بعد از روزها جستجو، همسرش محل نگهداری او در مدرسه علوی، دبیرستانی که به بازداشت‌گاه مبدل شده بود را پیدا کرد اما به او اجازه ملاقات ندادند.
سرهنگ لطیفی به محاکمه شدن در دادگاه انقلاب اعتراض کرد و گفت که مرجعیت آنرا قبول ندارد چراکه او یک افسر ارتش است و می‌بایست در دادگاه نظامی محاکمه می‌شد. روزنامه کیهان گزارش کرد که سرهنگ لطیفی «مفسد فی الارض» شناخته شده و به مرگ محکوم شد.
بنابر گفته خانواده‌اش، او شب اعدام همسرش را برای آخرین بار دید. اتهاماتش را برای آخرین بار رد کرد و گفت: «لطفاً به فرزندانمان بگو که هیچ گناهی نداشتم.»
صفحه یادبود سرهنگ لطیفی مقدم در «یادبود امید»:
www.iranrights.org/fa/memorial/story/-3651/mohammad-baqer-latifi-moqadam-t
