ماهیت انتخابات در ساختار کنونی شهریار خسروی پس از بهمن ۵۷ ا | جامعه‌شناسی
ماهیت انتخابات در ساختار کنونی شهریار خسروی
پس از بهمن ۵۷ انقلابیون میخواستند دولت حاصل اراده‌ی اکثریت باشد اما رعایت حقوق اقلیت برای آن‌ها چندان مهم نبود. اسم این وضعیت را می‌توان «انتخابات بدون لیبرالیسم» نامید.
نو-انقلابی‌های امروز اما از جلب حمایت اکثریت ناامید شده‌اند. برای همین می‌کوشند در انتخاباتی با مشارکت محدود، با بسیج اقلیتی از مردم بر پدرخوانده‌های خودشان پیروز شوند. این وضعیت را می‌توان «رای‌گیریِ بدون انتخابات» نامید.
«انتخابات بدون لیبرالیسم» به ثبات کلی جامعه کمک می‌کند و به دولت حدی از مشروعیت را می‌بخشد اما ماهیتا غیراخلاقی و شکلی از دیکتاتوری اکثریت است و چنان که در دهه‌ی شصت دیدیم به فجایع حقوق بشری منجر می‌شود. اما «رای‌گیری بدون انتخابات» شرّ خالص است، سودی برای جامعه ندارد، منابع را اتلاف می‌کند و فقط به باند بازی و فساد منجر می‌شود.
درواقع، در چنین شرایطی انتخابات با نتیجه‌ی مشخص، مثل انتخابات ریاست‌جمهوری ۱۴۰۰، از انتخابات با نتیجه‌ی نامشخص، مثل انتخابات مجلس ۱۴۰۲، بهتر است. حتی در چنین سیستمی حذف رئیس جمهور (منتخب مردم) و احیای نخست‌وزیری (منتخب مجلس) شاید ایده‌ی بدی نباشد، زیرا حداقل مانع غلبه‌ی پوپولیسم بر ساختار کشور می‌شود. هیچ‌کدام چیز مطلوبی نیست اما شر دومی کمتر است.
