ناهيد خداكرمى رئيس انجمن علمى مامايي ايران در پاسخ به خبرنگارا | انجمن علمی مامایی ایران
ناهيد خداكرمى رئيس انجمن علمى مامايي ايران در پاسخ به خبرنگاران در رابطه با بدرفتارى در زايشگاههاى كشور گفت: شاید مهمترین مشکل اینست که مردان برای ساختار نیروی انسانی که باید به زنان خدمت ارایه کند سیاستگزاری و برنامه ریزی می‌کنند و خیلی از آنها شاید درکی از اینکه در پروسه بارداری و زایمان چه اتفاقاتی میوفتد و یک زن چه نیازهایی در آن لحظه دارد ندارند. اتفاق مثبتی در سال‌های اخیر افتاده است که اتفاقا در حد زیادی موضوع بدرفتاری با مادران باردار را کم کرده است، آنهم ابتکار شایسته "ماما همراه" بود که در زمان وزارت خانم دکتر دستجردی تصویب و ابلاغ شد. ایشان که هم خانم بودند و هم متخصص و جراح زنان و تسلط خوبی بر روند زایمان داشتند این بخش‌نامه را صادر کردند که طی آن مادر حق انتخاب ماما همراه را داشت و دستورالعمل ترویج زایمان طبیعی سال 97 این مسئله را تقویت کرد؛ ولی متاسفانه تعارض منافع عده ای که ترجیح می دهند مادر به جای زایمان طبیعی سزارین شود باعث شد که ورود ماما همراه را به خصوص در بیمارستان‌های دولتی دچار محدودیت کنند و حق انتخاب را از مادر سلب کرده اند که این امر در مشهد؛ شیراز و مازندران دردسر زیادی برای مادران ایجاد کرده است. اغلب کشور های جهان با رویکرد خوشایندسازی زایمان این موضوع را حل کردند؛ مثلا در سوئد که ما کمترین آمار مرگ و میر مادری در جهان را داریم و اصلا میگویند بهشت زایمان است، همچنین در هلند و کشورهای اسکاندیناوی که خیلی وقت‌ها تور زایمانی هست که از کشور های دیگر میروند هلند که در مراکز زایمانی بدون مداخله و دارو توسط ماما زایمان انجام می‌شود. در این کشور بحثی هست که میگویند مراقبت مداوم مامایی، تنها راه حل کاهش مداخله و حمایت همه جانبه از مادر در بارداری و زایمان است این بدین معنی است که زنی که باردار می شود ابتدا به یک ماما مراجعه میکند و از ان تاریخ تا ۴۰ روز پس از تولد این ماما و سایر اعضای تیمش هستند که تا موقع زایمان وظیفه مراقبت و بعد انجام زایمان را بعهده می گیرد و هر جا که مشکلی بود به متخصص و جراح زنان ارجاع می دهد. در حقیقت می باید تیمی که مراقبت بارداری را انجام می دهد زایمان را هم انجام دهد که مادر را بشناسد و آن ارتباط مورد نیاز عاطفی برقرار بشود و مادر حس کند که یک نفر هست که همه جا حمایتش میکند. خوشبختانه در مراکز مشاوره مامایی ما هم همین روند در حال اجراست. ولی سنگ اندازی ناشی از تعارض منافع و بی توجهی نظام سلامت به تقویت این بخش سبب شده است که نتوانیم در همه کشور چنین شرایطی را ایجاد کنیم. بنابراین ما در سیاستگذاری مشکل داریم. اگر اتفاقی در زایشگاه‌های ما میوفتد بخاطر این است که سیاست‌گذاران ما کمتر در اتاق‌های در باز سیاستگذاری می‌کنند و سیاست‌گذاری‌ها بیشتر در اتاق‌های در بسته و با یک عده آدم‌های محدودی که خودشان عامل همان مسئله هستند انجام می‌شود. یعنی مثلا برای سزارین ما داریم سیاستگذاری را با کسانی انجام می‌دهیم که خودشان دارند سزارین می‌کنند و یک زایمان طبیعی هم انجام نمی‌دهند و یا افرادی تصمیم می گیرد که اصولا درکی از فیزیولوژی زایمان ندارند.در ساختار شبکه فردی که اصرار بر حذف ماما از نظام ارجاع دارد کسی است که می گوید من ۳۰ سال است دارم برنامه بهداشتی می نویسم و خوب نتیجه اش اینست که ۲۰ سال است هنوز داریم برنامه پایلوت می کنیم دایم هم میگویند قطار را در مسیر حرکت تعمیر و ریل گذاری می کنیم یعنی غلط ترین نوع سیاستگذاری! متن كامل اين گفتگو
