2021-04-20 16:30:00
سالروز انقلاب فرهنگی؛ نماد جنبش پیشرو دانشجویی در ایران
بیانیه دانشجویان به مناسبت انقلاب فرهنگی امسال(۱۴۰۰)
همزمان با فرارسیدن سالروز انقلاب فرهنگی، بار دیگر یادآور میشویم که ما دانشجویان نسبت به حکومت و وضعیت موجود معترض بوده و هستیم و این کارنامه سیاسی برایمان به چه قیمتی به دست آمده.
حتی از سال‌های پیش از انقلاب ۵۷، دانشجویان رادیکال و پیشرو نقش موثری در تغییر شرایط جامعه داشته‌اند. اما رویکرد جنبش اسلامی سیاسی به رهبری خمینی از همان زمان مطرح شدن جنبش دانشجویی، منفی بود. چرا که این جریانات صاحب کمترین جایگاه سیاسی بین دانشجویان بودند و افق سیاسی‌شان هم هیچ راه نفوذی بین عموم دانشجویان نداشت؛ چون به همان میزان که معیار پیشروی برای دانشجویان، مدرنیسم، سکولاریسم و برابری طلبی بود، اسلام سیاسی دقیقا در نقطه مقابل تمام این ارزش‌های انسانی قرار داشت.
از این رو دانشگاه جایگاه پرورش و رشد نیروی محرکه سیاسی انسانگرا و رادیکال انقلاب ۵۷ بود و این روند پس از انقلاب هم ادامه پیدا کرد و جمهوری اسلامی که در حال سرکوب آرمان‌های آن انقلاب بود، وجود جنبش دانشجویی مترقی را هم برنتافت و به این جنبش یورش برد.
در نتیجه، دانشگاه، از جمله آخرین سنگر انقلابیون ۵۷ از ابتدای سال ۱۳۵۹ مورد حمله حکومت قرار گرفت. این حمله زمانی رخ داد که خمینی دستور تعطیلی تشکل‌ها و نهادهای مستقل از حکومت در دانشگاه ها را صادر کرد و این تشکل ها از پیروی از فرمان خمینی سر باز زدند. در همان روزهای ابتدایی در اکثر دانشگاه‌های کشور شاهد حمله مسلحانه، اعدام، تجاوز و به تعطیلی کشاندن گسترده دانشگاه‌ها توسط نهادهای سرکوبگر حکومتی بودیم؛ این حمله به دانشگاه منجر به تعطیلی بیش از دو ساله دانشگاه‌ها و اخراج، تبعید و کشتار تقریبا نیمی از اساتید و یک سوم از دانشجویان آن دوران شد.
پس از این جنایت بزرگ، عملا متفکرین مخالف حکومت و چپگرا از دانشگاه‌ها حذف شدند. دروس اسلامی وارد دانشگاه‌ها شده و تشکل‌ها و نهادهای حکومتی جای نهادهای مستقل از حکومت و دانشجویی را گرفته بودند. اما حتی پس از این واقعه هم جنبش دانشجویی عقب ننشست و چند سال بعد، یعنی در تیر ۷۸، اولین خیزش عظیم پس از انقلاب ۵۷، از دانشگاه شروع شد. این روند در سال ۱۳۸۶ دوباره و اینبار توسط دانشجویان "آزادی خواه و برابری طلب" ادامه یافت و تا اعتراضات سال ۸۸ نیز متوقف نشد. در هر دوره، دانشجویان را کشتند، زندانی و شکنجه کردند، اخراج و تبعید کردند و در مقابل اما مبارزات دانشجویان با حرکت مداوم رو به جلو، ضربه‌های سنگین‌تری را به حکومت وارد کرد. از اوایل دهه نود سطح جدیدی از مبارزه‌ی هر روزه از سنگر دانشگاه آغاز شد و دانشجویان از مسائل صنفی تا عمق مواضع استراتژیک سیاسی حکومت را هدف گرفتند.
مبارزات با تحمیل نهادهای مستقلی نظیر شورای صنفی و البته حضور دانشجویان رادیکال در برخی تشکل های رسمی دانشگاه ها وارد مرحله دیگری شد و در حال حاضر نیز با پشت سر گذاشتن وقایع اعتراضی نظیر اعتراضات سراسری دیماه ۹۶، اعتراضات گسترده علیه "حجاب اجباری" در اردیبهشت ۹۷، قیام انقلابی آبان و دادخواهی در دیماه ۹۸، امکان فعالیت سیاسی رو به جامعه کاملا فراهم شده است و علی رغم تعطیلی دانشگاه‌ها، حمله به دانشجویان در قالب بازداشت و بریدن حبس‌های سنگین ادامه دارد و این در حالی است که میتوان نشانه های جوش و خروش را در جامعه و طبیعتا بین دانشجویان مشاهده کرد. تجمعات اخیر بازنشستگان، تحریم علنی انتخابات و واکنش های جامعه نسبت به قرارداد اخیر جمهوری اسلامی و دولت چین از جمله این موارد هستند.
همانطور که از ابتدای موجودیت یافتن این حکومت، جنبش اعتراضی ما دانشجویان یک ریگ بزرگ در کفش استثمار و بهره کشی، سرکوب و توحش و قتل و غارت این حکومت بوده، این روند با پیشروی های بیشتر ادامه خواهد داشت. همانطور که در جریان اعتراضات دیماه و آبان ۹۸ بخشی از معترضانه ترین و رادیکال ترین اعتراضات را برابر حکومت سازماندهی کردیم و البته در تمام این سال ها همواره حول مسائل و موضوعات مختلف، با اتخاذ مواضع انسانگرایانه حکومت را به عقب رانده ایم که برخورد خشن و سرکوبگرانه حکومت رو به دانشجویان محکوم و محبوس، گواهی روشن بر این مدعا است، باید بگوییم که ما در حمایت تمام قد از سایر جنبش های اعتراضی و تشکیل و تقویت جریانات مترقی مخالف حکومت چه بین دانشجویان و چه خارج از دانشگاه ها، علاوه بر ورود به سطوح عمیق تر مبارزه با حکومت و بی اعتبار ساختن هرچه بیشتر سیستم حاکم، اجازه نخواهیم داد سرکوب دانشجویان آنگونه که مطلوب حکومت است پیش رود. هیچ حکومتی با قوی ترین ابزار و پشتوانه سرکوب نخواهد توانست جنبشی اجتماعی و رادیکال را به نابودی بکشاند.
۳۱ فروردین ۱۴۰۰
لیست امضاها
179 views13:30
د
