این چند روز که استاد مظلوم خراسانی به رحمت خدا رفته‌اند، مروری | جامعه‌شناسی من
این چند روز که استاد مظلوم خراسانی به رحمت خدا رفته‌اند، مروری بر خاطرات و روزهای شاگردی ایشان داشتم. استادی که صفت‌های خاص‌شان برای من الهام‌بخش و آموزنده بود. دوست دارم اکنون که در قید حیات نیستند با شما به اشتراک بگذارم.
اولین آن خانواده‌داری و پایبندی‌شان به خانواده بود. تصور کنید کسی که آلمان درس خوانده، عضو هیأت علمی و با دارایی قابل توجه است و در عنفوان جوانی همسر خود را از دست می‌دهد ولی تا پایان عمر دیگر ازدواج نمی‌کند و به قول خودش دو کودک هفت ماهه و سه ساله را به دندان می‌گیرد و بزرگ می کند. تصویر همسر مرحوم‌شان را در پذیرایی خانه نصب کرده بودند و این وفاداری این مرد ایرانی چقدر برای من جلب توجه می‌کرد.
نظم و قاعده‌مندی ایشان اگرچه برای ما بی‌نظمان آزاردهنده بود؛ ولی نشان داد که ایشان دو رو نداشت و زمان‌مندی و پایبندی به اصول آموزشی را سرلوحه کار خود قرار می‌داد. به باور برخی تحصیل در آلمان شاید این بعد استاد را تقویت کرده بود ولی سختی‌های تحصیل و زندگی ایشان هم بی‌تأثیر نبود. می‌دانستیم قاعده استاد چیست و تغییر رویه نمی‌دهد.
ایشان به جد در بررسی محتوای آموزشی جزئی‌نگر و ریزبین بود و مسئولیت خوانش محتوای تکلیفی دانشجویان را به خوبی انجام می‌داد.
تاریخ معاصر مشهد و ایران را به خوبی و با جزئیات می‌دانست و نگران حال و آینده ایران بود؛ چه دلچسب بود شنیدن شرح رویدادهای مشهد که برای ما تعریف می‌کردند.
استحکام و استواری در تصمیمات جزئی و کلان از دیگر خصیصه‌های این استاد بزرگوار بود. به طوریکه کمتر شنیده‌ام در گروه علوم اجتماعی از تصمیم خود کوتاه آمده باشند.
اگر دانشجویی به اصول آموزشی ایشان پایبند بود صفت حمایت‌گری ایشان را به عینه می‌دید. مشکلات آموزشی دانشجویانش را پیگیری می‌کرد و مراقب آنها بود.
کمتر اهل اجرای طرح پژوهشی بودند ولی در همان تعداد اندک نیز حقوق همکاران و دانشجویان را تضییع نمی‌کردند و حق‌الزحمه را قبل از کارفرما پرداخت می‌کردند.
اما در انتها، در پس این چهره جدی؛ مهربانی، عطوفت و شوخ‌طبعی خاصی به چشم می‌خورد که با نگاه ابزاری و سطحی افراد نمی‌شد آن را پیدا کرد؛ توجه به طبیعت، کمک به دانشجویان و افراد نیازمند، بذل و بخشش‌های مالی، مهربانی با کودکان و دست به خیرداشتنش در امور دینی، را کمتر کسی با خبر شد.
درگذشت این استاد عزیز مایه غم و اندوه بنده و اغلب دوستان شد. امیدوارم خداوند ایشان را بیامرزد و به دو فرزندش سلامتی و شادی عنایت کند.
