شاهنامه و پاسداری از زبان فارسی شاهنامه چه از نگاه گنجینۀ و | کتابخانه قلعه جندق
شاهنامه و پاسداری از زبان فارسی
شاهنامه چه از نگاه گنجینۀ واژگان و دستور زبان، چه از نگاه شیوایی بیان و چه از نگاه محتوای پرسویۀ آن، ستبرترین ستون زبان فارسی است. بهویژه نیاز بزرگی که پس از سرودن شاهنامه در گروههای گوناگون مردم از درباریان، مورّخان، سرایندگان، نویسندگان و هنرمندان تا برسد به تودههای مردم به این کتاب پیدا شد، زبان فارسی را که در آن روزگار سخت در خطر نابودی بود، برای همیشه پایهای نیرومند و استوار بخشید... به رسم شگون، سخن را با بیتی چند از استاد طوس در سفارش پاسداری از ایران به پایان میبریم:
که ایران چو باغیست خرّمبهار شکفته همیشه گُل کامکار
پر از نرگس و نار و سیب و بهی چو پالیز گردد ز مردم تهی
سپرغم یکایک ز بن برکنند همه شاخ نار و بهی بشکنند
سپاه و سلیحست دیوار اوی به پرچینْش بر نیزهها خار اوی
اگر بفکنی خیره دیوار باغ چه باغ و چه دشت و چه دریا، چه راغ
نگر تا تو دیوار او نفگنی دل و پشت ایرانیان نشکنی
کزان پس بود غارت و تاختن خروش سواران و کین آختن
زن و کودک و بوم ایرانیان به اندیشۀ بد منه در میان
[سخنهای دیرینه: سی گفتار در مورد فردوسی و شاهنامه، دکتر جلال خالقی مطلق، به کوشش علی دهباشی، تهران: انتشارات دکتر محمود افشار، ۱۳۹۷، ص ۱۹۴-۱۹۶]
بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار؛ تعمیم زبان فارسی و تحکیم وحدت ملّی