چاکرا گشایی بر طبق آموزه های آیین بودایی مشکل روان و جسم ان | Javandelan | جوان دلان
چاکرا گشایی
بر طبق آموزه های آیین بودایی مشکل روان و جسم انسان از جایی شروع میشود که در کار تبادل انرژی بدن اختلال به وجود میاید. اگر این اختلال برطرف و مسیر انرژی باز باشد، حال روان ما خوب و جسم در سلامتی است.
بر اساس این استدلال بودایی ها هفت نقطه در بدن وجود دارد که کار متعادل سازی روان و جسم را برعهده دارند، نام این نقاط چاکرا است.
موضوع مورد نظر در اینجا جدای بحث واقعی بودن این نقاط و یاتاثیر آن بر آرامش انسان، بحث فراگیر و نمایشی شدن آن است.
در فرهنگ های بودایی چنین متدهایی جز اعتقادات افراد بوده و شامل بسیاری امور و مناسک دیگر نیز میشود اما این به من و شمای نمایشی و ناصادق که به هر چیزی برای نجات و سر پا نگه داشتن هویت و ایجاد آشتی بین حسرت و آرامش چنگ میزنیم ارتباطی ندارد.
این ملغمه ای که امروز شاهد آن هستیم، و به عنوان عرفان و خودشناسی طرفدار پیدا نموده، تلفیق و ترکیبی است از آداب ، اعتقادات و اعمال سیستم های عرفانی گوناگون که از طریق اساتید اعلم پر مغز یا شاگردان آنها رواج و صد البته که جنبه تخدیری و سرگرمی آنها به مراتب بر عقلانیت و خرد انسانی میچربد.
بشر در طول تاریخ به واسطه ترس همواره سرگرمی و رویا پردازی را بر توجه و خرد ورزی ترجیح داده است. هنگامی که عمیقا علاقه ای به مشاهده و توجه به مشکل روان خود نداشته باشیم، بکار گیری روش های نامربوط مانند پاک سازی و چاکرا بازکردن و یا یوگا و تایچی نوعی تخدیر و فرار به منظور نادیده گرفتن مشکل است.
(هر یک از این امور اگر در جای صحیح خود به عنوان ورزش یا روش های تمرکز بکار گرفته شوند بسیار هم خوب هستند، اما اگر از آنها به عنوان راه نجات و شیوه رهایی بخش نام برده شود قطعا فریب هستند).
هیچ یک از این اعمال ارتباطی با مشکل روان انسان که بیگانگی و باور( من بدلی) است ندارند، همه در حکم تئوری های باستانی هستند که بشر به دلیل ناکامی در درک مشکل برای آرام نمودن و تخدیر ذهنی بابت ترس و همچنین توجیه خود ابداع نمود است.
ناگفته نماند که موضوعاتی مانند( قانون جذب) یا استعاره( کودک درون ) نیز از این دست توجیهات عصر حاضر میباشند
اشتباه اغلب ما در این است که تصور میکنیم لازمه داشتن آرامش اتصال به استاد یا یک راهنما است، جدای بحث صحت گفتار و صداقت راهنما، موضوع مهم ترس ما از نزدیک شدن به چیزی است که هستیم اما حاضر به پذیرش آن نیستیم. تا دلایل ترس و پذیرش( انچه هستیم) شخصا و ذهنا اتفاق نیفتد، هیچ اتفاق موثر و مبارکی حتی با وجود استاد رخ نخواهد داد ، کما اینکه رخ نداده است!
اگر این پذیرش اتفاق بیفتد، اضطراب، بی قراری، وراجی و ملامت های خیالی و بسیاری از معضلات روانی ناپدید میشوند، اما قطعا این اتفاق مبارک با سرگرم ماندن به مثنوی خوانی، تشکیل گروه، چسبیدن به نام این و آن، باز کردن چاکراه های بدن یا یوگا کردن اتفاق نخواهد افتاد. عزیز درون و فطرت پاک و انسانی در جایی از ذهن همچنان چشم به راه همت و گذر ما از کذب ها و دیدار مجدد ما است.
