دین شدن ورزش در برخی کشورها متأسفانه! ورزش در روزگار ما در برخی کشورهای دنیا و بیشتر در غرب به گونه ای، دین و مذهب شده است.
بی گمان، ورزش فنی و معتدل از نظر عقل و نقل، کاری پسندیده و بسیار نیکوست و به همه سفارش شده است که همواره برای تأمین سلامت ورزش کنید؛ حتی در سن پیری، اگر نتوانستید ورزش های سنگین انجام دهید، پیاده روی کنید. به هرروی، ورزش از بهترین نعمت ها برای تأمین سلامتی است؛ اما گاهی کسانی به نام ورزش، سلامتی را فدای یک هوس محض می کنند.
اهتمام افراطی ها به مسابقات جام جهانی و المپیک، درباره المپیادهای علمی دیده نمی شود، به شکلی که نزد آن ها ـ که ورزش برایشان یک مذهب شده است ـ هیچ چیزی، اعم از علم، پیشرفت علمی، معرفت تحقیقی و فضیلت اخلاقی، به اندازه ورزش ارزش ندارد، درحالی که این امر نادرست است، زیرا ورزش وسیله ای برای تأمین سلامتی و بدین لحاظ مورد نیاز همگانی و همیشگی است؛ لیکن نه بدان پایه که مذهب باشد؛ گاهی ورزش نه وسیله ای برای تأمین سلامتی، بلکه لهو یعنی وسیله اعراض از امور اساسی می شود و اگر کسی چیز لهوی را دین خود قرار دهد، با اهتمام به این لهو از مطالب اساسی اعراض می کند و فریب می خورد، زیرا می پندارد آن لهو یک ارزش است و از اصول دین ـ نظیر معاد ـ باز می ماند و آن را عمدا فراموش می کند.
غرض آنکه براثر جهل علمی و جهالت عملی، دو خطر تحمل ناکردنی پیش می آید:
۱. بازی و سرگرمی پوچ، دین می شود و به همان نسبت مورد اهتمام قرار می گیرد.
۲. دین الهی و اصول و فروع آن، بازی و پوچ می شوند و به همان نسبت مورد بی اعتنایی واقع می شوند، زیرا معیار ارزش متفاوت است.
