آدم هایی پیدا می شوند سی روز ماه رمضان را روزه می گیرند،
عید که شد برای کفاره گناهانشان گوسفند حنا بسته سر می برند
به حج تمتع و عمره می روند،
روزی پنج بار سر به سجاده می گذارند
اما دلشان نه جایی برای محبت است...
نه جایی برای مرحمت...
مرد حسابی!
پس برای چه این همه زحمت می کشی؟!
مگر بدون دوست داشتن و دوست داشته شدن می شود ایمان آورد؟!
اگر عشق نباشد
"عبادت" هم کلمه ای خشک و خالی می شود...
انسان باید با عشق و در عشق ایمان بیاورد
باید در رگهایش عشق به خدا و انسان ها را حس کند!
الیف شافاک
