بودنِ بعضی از آدما شبیه ساعت شنیه؛کنار خودت داریشون، تو دستات | کافه تنهایی
بودنِ بعضی از آدما شبیه ساعت شنیه؛کنار خودت داریشون، تو دستات داریشون، اما هر لحظه حجمِ نبودنشون زیاد و زیادتر میشه، و تو هیچ کاری از دستت برنمیاد؛ جز اینکه فقط تماشا کنی و ببینی کی آخرین دونه ی شن پایین میفته، آخرین بهونه ی بودن، بعد اگه هم بخوای ساعت شنی رو زیر و رو کنی تا واسه چند لحظه هم که شده دوباره بودنشونو به دست بیاری؛ تازه میفهمی که فقط انبوهی از "نبودن" ها رو زیر و رو کردی
