@Kafiha
چ الف ی
قسم به چای، آنگاه که مسروری و آن زمان که از خستگی توان ایستادنِ روی دو پا نداری...
سه حرف بیشتر نیست ولی یک دنیا حرف برای گفتن دارد. وقتی دلت گرفته و از عالم و آدم بریده ای، یک لیوان چای میریزی و تا گردن میروی زیر پتو و شبکه های مجازی را زیر و رو می کنی. وقتی حالت خوب است، خوشحالی، از ته دل احساس خوشبختی میکنی، زنگ میزنی به نزدیک ترین هایت و به لیوانی چای مهمانشان می کنی.
در سرمای هوا با انگشتانت لیوان چای را در آغوش می گیری و به بخارش چشم می دوزی و رج به رج خیال میبافی. هوا که گرم باشد، با هر قُلپ چای، گرمای هوا را از یاد میبَری، عطشت فرو می نشیند. از دوران دانشجویی و خوابگاه هم که نگویم دیگر، چه شبهایی که حوالی دوِ نیمه شب به آشپزخانه میرفتیم، کتری می بردیم و چای دم می کردیم
ولی این روزها، حرف چای که می شود، بیشتر از هرچیز یاد مادربزرگم می افتم که همیشه حواسش بود مهمانش چای ننوشیده نرود. چه آن روزها که سرحال و سرپا بود و خودش چای میریخت، چه آنگاه که تاب و توان ایستادن و نشستن و چای ریختن نداشت...
15 دسامبر روز جهانی چای بر تمامی چای‌‌نوشان مبارک
NiNa @Kafiha
