.
حق تعالى چون بنده ای را شایسته مقام قرب گرداند و او را شراب لطفِ ابد بچشاند، ظاهر و باطنش را از ریا و نفاق صافی کند، محبت اغیار را در باطن او گنجایی نماند، مشاهد لطف خفی گردد به چشـم عبرت در حقیقت کون نظاره میکند!
از مصنوع به صانع مینگرد و از مقدور به قادر میرسد. آنگه از مصنوعات ملول گردد و به محبتِ صانع مشغول گردد!
دنیا را پیش او خطر نماند، عقبی را بر خاطر او گذر نماند!
غذای او ذکر محبوب گردد و تنش در هیجان شوقِ معبود مینازد و جان در محبت محبوب می گدازد؛
نه روی اعراض و نه سامان اعتراض، چون بميرد و حواس ظاهرش از دور فلک بيرون آید، کل اعضاش از حرکت طبیعتش ممتنع گردد.
این همه تغیّر، ظاهر را بود ولیکن باطن از شوق و محبت پر بود؛
«اموات عند الخلق احیاء عند الرب»
با خلق مردگان و نزد حق زندگان!
میفرماید که: این بندگان رحمت عالمند، بدیشان بلاها دفع شود، زینهار خلقند
درِ روزی به برکت ایشان باز شود و در بلا بسته شود. بر مثال بارانند هر جا که بارند مبارک باشند و برکت باشند، گنج روان باشند، حیات بخش باشند، آب زندگانی باشند!
باران اگر بر زمين بارد، گندم و نعمت بار آرد وگر بر دریا بارد، صدفها پُر دُر کند و درو گوهر رویاند!
مولانا
مجالس سبعه
.
