به نوعی می توان گفت؛ محتوا یا سطحِ درونی انسان پُراپُر است از | کارگاه همیاران لاهوت
به نوعی می توان گفت؛ محتوا یا سطحِ درونی انسان پُراپُر است از فکر و خیال های عارضی، افراد، اشیاء، اتفاقات و خاطرات، با اینکه اینها در ذهن به شکلِ فکر ظاهر می شوند، اما انسان آنها را واقعی می پندارد!
اما آیا شما تاکنون، در طول عُمر خود حتی برای یکبار دیده اید؛ یکی از محتواهای تلویزیون یا سینما از صحنه خارج شود، شیشه تلویزیون بشکند و میزی به بیرون پرتاب شود؟! جواب شما؛ یقیناً خیر است!
چرا انسان از خود نمی پرسد؛ کیست که می بیند؟ چه کسی است که می شنود؟ کیست که در سکوت و آرامش، سالها شاهدِ تمامِ فعل و انفعالات، تمام کُنش ها و واکُنش ها بوده؟!
انسان اشتباهاً محتوای خود را به عنوانِ واقعیت زندگی در نظر گرفته، محتوایی که آن را (خود یا من یا نفْس) می نامیم و این من یا نفْسى كه فقط در ذهنْ فرافکنیْ شده، و هستیِ واقعی ما نیست!
پس چرا انسان آن هشیاریِ ناب را، خواه تجربه کننده یا بیننده یا شاهدِ خاموش یا حضوری که این صفحه ى ذهنى را در نهایت آرامش به تماشا نشسته! نمی بینید؟! تشخیص نمی دهد؟!
هشیاری و حضوری که مترادف فطرت الهیِ انسان است هستیِ واقعی اوست، حیاتِ جاوید اوست، بودنی که صُلحی دائم است با این لحظه تا بیکرانه ی جاودانه!
جواب بسیار ساده است و فهمیدنی! او شلوغ است، هم هویت است با مرکبِ تن با ذهن با ذهنی که پُر است از خواهش و آرزو و تمایل، پُر است از اشتیاق و بیزاری، پُر است از میلِ شدن های مختلف! شلوغی هایی که در ذهن او بِسان امواج دریا فراز و فرود دارند و تمامی ندارند، بینهایت شکل ها به خود گرفته و می گیرند! و تمامِ آنچه که رفت؛ انسان را از اشرف مخلوقات، به پائین ترین سطح ممکن تنزل داده، با تاسفِ فراوان؛ گاهی حتی از حیوان نیز دون تر عمل می نماید و شیطانی می شود!!
