گرَدان به هوای یار چون گَردونیم ایزد داند در این هوا ما چونیم | کارگاه همیاران لاهوت
گرَدان به هوای یار چون گَردونیم ایزد داند در این هوا ما چونیم
ما خیره که عاقلان چرا هشیارند وانان حیران که ما چرا مجنونیم
قاعده ی بازیست که هر چه بیشتر با عشق و نور پر می شویم، از خود یا من یا تاریکی و گمراهی دورتر می شویم، و حس متوازن تری را تجربه می کنیم! یادمان باشد که رهایی و تجربه سکون و سکوت و حضورِ درونی، محصول انسجام و یکپارچه شدنِ تمام چیزی است که ما هستیم! بهتر است با پذیرش و عدم مقاومت اجازه دهیم که همه چیز، همانطور که هست خودش را بنماید! هر چه از عشق و نور بیشتر پُر شویم، آگاهی ما از تاریکی و ظلمتِ درونِ انسان ها بیشتر می شود، و دیگر بازیگر های این نقشِ انسانی را بیشتر درک خواهیم کرد، همچنین تلاش و جدیتِ ما نیز در راستای رهایی و بیداری منسجم تر خواهد بود!
