خود یا من همواره قصد و غرضی دارد! نفْس می‌خواهد مدام با چیزهای مختلف و چسپیدن به آنها، به خودش استمرار ببخشد!
مثلا می‌خواهد مشهور شود، می‌خواهد تمام چیزهای زیبا را در خانه داشته باشد! ماشین‌های جدید بخرد، کارهای مختلف انجام دهد و …
اما زمانی که خود یا نفْس از بین برود دیگر کسی نمی‌ماند تا این کارها را انجام دهد!
فقط هنگامی که در این حالت قرار گرفتید ( بی خودی ) شما آن شادی و خوشبختیِ حقیقی را تجربه خواهید کرد! شادی‌ای که از بیرون به دست نمی‌آید! خوشبختیِ حقیقی از ذات و فطرت الهی انسان می‌آید! آنْ حضور و آرامش و امنیتی است که دیگر کسی نمی‌تواند آن را از شما بگیرد؛ و این ماهیت حقیقی شماست! این همان چیزی است که تو حقیقتاً هستی، وقار و حضوری خالص!
