پیش آ و عدم شو که عدم معدن جانست
اما نه چنین جان که به جز غصه و غم نیست
من بی من و تو بی تو درآییم در این جو
زیرا که در این خشک به جز ظلم و ستم نیست
مولوی
هشیاری یا فطرت الهی اجازه نمی دهد که زمانِ ذهنی یا افکارِ مربوط به آینده و گذشته واردِ اکنون شود، اینکه قرار است روزی چیزی برای من یا تو اتفاق افتد، و یا بالاخره روزی به آنی که طالبِ آنم خواهم رسید! و در امور روزمره اینکه زندگی این یا آن خواهد شد، و سرانجام تو سعادتمند و عاقبت به نور خواهی شد!! هشیاری یا حضور حتی اجازه ی ورودِ فکری هر چند به ظاهر متعالی باشد را نمی دهد!
هنگامی که با این لحظه و تمامِ لحظاتِ پیش رو در صلح قرار گرفتی، تسلیم شده ای و در تسلیم سکوتی ژرف رُخ می نماید و در آن سکوت، شخصیتی فردی برای سئوال و جواب وجود ندارد! عدم است و نیستی! اینجا خانه ی ابدی است!
از دور ببینی تو مرا شخص رونده
آن شخص خیالست ولی غیر عدم نیست!
مولوی
