حکایت 27 در يكى از سفرهاى مكه، گروهى از جوانان باصفا و پاكدل، همدم و همراه من بودند و زمزمه عارفانه مى نمودند و شعرى مناسب اهل تحقيق مى خواندند و با حضور قلبى خاص به عبادت می پرداختند. در مسير راه، عابدى خشك دل با ما همراه شد. چنين حالتى عرفانى را نمى پسنديد و چون از سوز دل آن جوانان شوريده بى خبر بود، روش آنها را خطا می پنداشت. به همين ترتيب حركت مى كرديم تا به منزلگاه منسوب به بنى هلال رسيديم. در آنجا كودكى سياه چهره از نسل عرب به پيش آمد و آنچنان آواز گيرا خواند كه كشش آواز او پرنده هوا را فرود آورد. شتر عابد به رقص در آمد به طورى كه عابد را بر زمين افكند و ديوانه وار سر به بيابان نهاد. به عابد گفتم: اى عابد پير! ديدى كه سروش دلنشين در حيوان اين گونه اثر كرد، ولى تو همچنان بى تفاوت هستى (و تحت تاثير سروشهاى معنوى قرار نمى گيرى و همچون پارسايان باصفا دل به خدا نمى دهى و عشق و صفا نمى يابى.)
دانى چه گفت مرا آن بلبل سحرى تو خرد چه آدمييى كز عشق بى خبرى
اشترى به شعر عرب در حالتست و طرب گر ذوق نيست تو را كژ طبع جانورى (۱)
و عِندَ هُبوبِ النّاشراتِ عَلَی الحِمی تمیلُ غُصونُ البانِ لا الحَجَرُ الصَّلدُ(۲)
به ذكرش هر چه بينى در خروش است دلى داند در اين معنى كه گوش است
نه بلبل بر گلش تسبيح خوانى است كه هر خارى به تسبيحش زبانى است
۱_ یعنی: اگر ذوق و عشق و شور بر سر نداری، حیوانی ناراست خوی و کج سرشت هستی ۲_ معنی عربی: هنگام وزش بادها بر مرغزار ، شاخه های بان (درختی خوش بوی) به رقص (حرکت به هر سوی) در می آیند، نه سنگ سخت .
