مستی قدرت در یزید داوود حشمتی آنچه یزید را واقعا مست کرده | خبرخوانی روز
مستی قدرت در یزید
داوود حشمتی آنچه یزید را واقعا مست کرده بود، شراب قدرت بود. آنهم نه قدرت معمول، بلکه یک قدرت دینی. قدرتی که با توسل به آن توانست به راحتی همه یاران حسین بن علی را جز ۷۲ تن از کنار پراکنده کند.
قدرتی دینی که با آن همه یاران حسین (علیه‌السلام) را به بی رحمانه‌ترین وضع در بیابان به شهادت رساند. بی‌یار. بی‌یاور. قدرت دینی که خود را مشروع و حرکت امام حسین (در پاسخ به دعوت مردم را) فتنه‌ای نامشروع علیه حاکم اسلامی خواند.
بسیار از شراب خواری یزید گفتند و نوشتند. حضرت مولا در مورد شراب گفته است که: "آنچنان را آنچنانتر می‌کند" از همین رو "گر خورد عاقل نکو تر می‌شود / ور خورد بدخوی بدتر می‌شود"
این اما تنها در مورد شراب معمول نیست. شراب قدرت مستی‌اش فزون‌تر است. یزید بیش از آنکه مست شراب باده باشد، مست شراب قدرت بود. مست شرابی بود که میدید همه او را امیرالمؤمنین می‌خوانند و به او میگویند: "امر، امر شما." بسیاری این را پذیرفته بودند. و بسیاری قبول نداشته اما جرات ابرازش را نداشتند. غیر از حسین و یارانش.
از همین رو یزید به خود حق داد نه فقط از جایگاه حاکم، حکم حکومتی فتنه‌انگیزی بر امام صادر کند، بلکه از منظر حاکم دینی آب را هم بر او و خاندانش حرام کند. حاکمان یزید هم از این مستی قدرت بی‌نصیب نبودند. آنچنان که عبیدالله ابن زیاد مست قدرتی بود که فکر می‌کرد از خلیفه مشروع کسب کرده است.
بارها نقل کردند که عبید الله در مجلس شراب به زینب (سلام‌الله) گفت: دیدی خدا با برادرت چه کرد؟ و حضرت جواب داد: ما رایت إلا جمیلا. عبیدالله نگفت: دیدی فتنه حسین را خواباندم. گفت: دیدی خدا چه کرد؟ او در حالت مستی و بی‌خبری نبود. او مست قدرتی بود که از خلیفه نامشروع دینی گرفته بود. خلیفه ای که مردم قبولش نداشتند. اما با این وجود نمی‌توانستند این مخالفت را ابراز کنند. و یزید چنان از این اطاعت همگانی سرمست بود که این شراب قدرت شرارتش را افزون‌تر کرد.
ذات یزید شرور بود، اما با سرمستی از قدرت آنچنان که بود، آنچنانتر و شرورتر شد. عبیدالله بن زیاد هم آنچنان مست قدرت دینی بود که وقتی سر حسین(علیه السلام) را آوردند و در برابرش گذاشتند، رو به زینب کرد و به دختر علی ابن ابی‌طالب، آن فخر زنان زمانه، آن پیامبر عاشورا، آن ذریه زهرا، آن تربیت شده در مکتب قرآن ناطق، علی مرتضی، گفت: "سپاس خداوندی را که شما را رسوا کرد و دروغ شما را در گفتارتان به خلق نشان داد."
و زینب پاسخ داد: "فقط فاسق رسوا می‌شود و بدکار دروغ می‌گوید و او فرد دیگری است نه ما." این را باید همواره تکرار کرد که حسین ابن علی را کسی کشت که مردم بلاد اسلامی به ناحق او را امیرالمومنین و جانشین پیامبر و حاکم اسلامی می‌خواندند. در شهادت امام حسین کفار نقشی نداشتند. آنها که در مقابلش شمشیر زدند، خود را فدائیان دستگاه خلفیه مسلمین می‌دانستند و به دنبال آبیاری نهال حکومت اسلامی با خون حسین ابن علی بودند.
شیعه باید این را بداند، و هر سال آن را تازه و تازه‌تر کند که چگونه باطل به جای حق نشست و فتوا داد که حتی آب بر حسین و فرزندانشان حرام است. آب را بر روی حسین نبستند تا وادار به تسلیمش کنند. علی اصغر (ع) کشته شد به این دلیل که لشگر یزید آب را بر امام حسین و همه ذریه او «حرام» می‌دانست.
چون میگفتند او با عدم بیعت، برخلیفه مسلمین شوریده، در میان مسلمین فتنه کرده و از اسلام خارج شده. برای همین حتی در زمان سربریدن، آب ندادند و تشنه لب به شهادت رسید. چون آب را بر او حرام می‌دانستند.
شیعه باید هر سال در محرم با خود تکرار کند که حتی در جنگ و مخالفت هم باید اخلاق جنگ را رعایت کند. شعیه باید با این تفکر بزرگ شود که همچون یزید و داعش و طالبان، حق ندارد مخالفش را به فجیع ترین شکل ممکن قتل عام کند. شیعه باید هر سال این را تکرار کند که محبت داشتن به یک فرد، و پیروی از یک عقیده، حکمش مرگ نیست. شیعه باید این را به فرزندانش بیاموزد که هیچ کس را جای خدا ننشاند که این مذهب، به تعبیر دکتر شریعتی "مذهب شرک" است.
آنچنان که فرعون هم ادعای خلقت انسان نداشت. بلکه خود را خدایی می‌دانست در کنارخدای آفریننده. خدایی که جان و مال و ناموس مردم را در کف اختیار دارد. شیعه حسین ابن علی حاضر به پذیرش این "شرک" نیست.
دین شرک، دینی است که مردم را مطیع و فرمانبردار صرف می خواهد. آن دین، دین اهل خلافت است. از خلافت معاویه تا خلافت عباسی و اموی و یزیدی و داعشی و امروزی. شیعه اما حتی در حد زبان، حتی در حد برائت‌هایی که در زیارت عاشورا آن را میخواند، حاضر به پذیرش این شرک نیست. چون می‌داند آن مستی قدرت، ابدی نیست.
