#اندوه، اندوهِ تو را #شفا میدهد تو را از #هویت گرفتن با 'کسی | خرد درون
#اندوه، اندوهِ تو را #شفا میدهد تو را از #هویت گرفتن با "کسی که اندهگین است" شفا می دهد یا از "کسی که میخواهد از غم #رها باشد". تو را به زندگی #نزدیک می کند. تو را با "اآنچه که هست" #هم راستا می کند. قلب #شکسته ات را به سوی #عشق گشاده می کند
#خشم، خشمِ تو را #شفا میدهد خشم در آن مرکز #سوزانش، به تو نشان می دهد که هیچ "فرد خشمگین"ی وجود #ندارد. تنها یک #نیرو است؛ زندگی. انرژیِ خالصی که ما آن را "خشم" می نامیم و از آن #ناآگاهانه فرار می کنیم. خشم به تو ارزش عمیقت را #یادآوری میکند. کمکت می کند تا صدای #ناب خود را بشنوی.
#ترس، ترسِ تو را #شفا می دهد. تو را از داستانِ "من میترسم" #آزاد می کند. ترس یک انفجار #زندگی است. یک نگهبانِ عالی است که به درستی شناخته #نشده است. ترس، هیجانِ حرکت به سمت #ناشناخته را می شناسد.
#شرم، شرم تو را #شفا می دهد. زمانی که شرم به #سراغمان می آید، دلیلی برای شرمگین بودن وجود #ندارد. شرم فقط میخواهد با یک #عشق بدون شرط، در آن حضور گرمی که تو هستی، در برگرفته شود. و در آنجا، به آرامی به سمت #منبع خود باز می گردد. فقط سعی می کند تا تو را #محافظت کند.
به سادگی، از این باور که باید #احساسات خود را شفا دهید، #شفا یابید!! تمام احساسات در #بطن خود، بی تقصیرند. آنها با یک درس، با یک #هدیه به سراغمان می آیند. اگر فقط اجازه دهیم در ما #جاری شوند...
