زنم که زخم عمیقم به قدمت بشر است که هرچه میکشم از این سکوت بی | خسرو شکیبایی

زنم که زخم عمیقم به قدمت بشر است
که هرچه میکشم از این سکوت بی پدر است

چگونه اوج بگیرد به آسمان برسد
پرنده ای که از اول بدون بال و پر است

هنوز قد نکشیده برای قطع تنم
ببین چه کشمکشی بین ارّه با تبر است

به هر تجاوز شرعی هزار لعنت و ننگ
به وصلتی که دوامش به خطبه معتبر است

نجنگ بر سر حقت غزال خون به دلم
که در طریقت جنگل برنده شیر نَر است

دو جرعه صبر بیاور که طاقتم شده طاق
هوار میکشم اما زمانه کور و کر است

"حدیث‌شیرین‌زاده"


#کانال_خسرو_شڪیبایی

@KhoosroShakibae‌‌