قصه از کجا شروع شد؟ در این پست به رمزگشایی از رخدادهای اخیر د | کوه گرام
قصه از کجا شروع شد؟
در این پست به رمزگشایی از رخدادهای اخیر در کوهنوردی ایران می پردازیم. آنچه در این نوشتار خواهید خواند واکاوی و گشایش رموزی است که موجبات فراهم شدن زمینه انحرافات گوناگون در ورزش کوهنوردی کشور شده است.
در اینجا به نام ها و افراد اشاره‌ای نخواهد شد، اما تصمیمات سازمانی و تشکیلاتی و غیر مسئولانه برخی از آقایان در مجموعه مدیریتی ورزش کوهنوردی. مورد بررسی قرار خواهد گرفت.
در تاریخ ۱۵ آذر ۱۳۹۵ بخشنامه‌ای در چند صفحه بر روی سایت فدراسیون کوهنوردی و صعودهای ورزشی ایران بارگذاری شد، این بخشنامه چه بود و چه کسانی در تهیه و مشاوره ها و در نهایت تصمیم پایانی برای انتشار آن نقش داشته اند؟
تا پیش از این تاریخ، روند ورزش کوهنوردی همچون گذشته آرام و بی دغدغه می نمود و کوهنوردان بر پایه همان ذهنیت پیشین که از پیشکسوتان خویش آموخته بودند به این ورزش مبادرت می ورزیدند، اما چه شد که ناگهان رویه‌های پیشین و اولویت‌های این ورزش دچار دگرگونی گردید؟
در یک پیشنهاد آرمانی و صد البته نیک اندیشانه از سوی یکی از آقایان که از دوستان ویژه نگارنده نیز هستند، طرحی ارائه و برنامه ریزی شد، که زمینه ساز انحرافات بسیار در فرهنگ اصیل کوهنوردی گردید.
طرح سیمرغ کوه های بلند ایران
ممکن است بسیاری از خوانندگان این نوشتار در همین لحظه برآشوبند و نسبت به این ادعا موضع اختیار کنند. اما کمی صبوری به همه خوانندگان این متن ثابت خواهد کرد که یکی از عوامل ناهنجاری های اخلاقی در کوهنوردی، دنباله روی ناقص ِ کوهنوردان ِ جوان، از این طرح آرمانگرایانه بوده است که اگر درست اجرا می شد می توانست برگ زرینی در کوهنوردی کشور باشد.
گزارش ها و ویدئوهایی که این روزها در فضای مجازی دست به دست می شوند، نشانه های بارز اثر نامطلوب ِ این طرح بر فرهنگ عمومی ورزش کوهنوردی است.
چنانچه آئین نامه طرح سیمرغ را بازخوانی کنید، در یکی از بندهای آن از کوهنوردان شرکت کننده در طرح خواسته شده است که گزارش نوشتاری و تصویری (عکس با تابلوی ۳۱ قله) خویش را جهت بررسی و تکمیل پروندۂ پایان طرح سیمرغ به فدراسیون کوهنوردی ارائه نمایند، تا اثبات شود که همه ۳۱ قله را صعود نموده اند. طرحی که هم اکنون بیش از ۷۰۰۰ کوهنورد مشغول اجرای آنند و مشکل از همین جا آغاز شد.
نیاز نیست که اشاره کنیم در فضای مجازی شامل تلگرام و خصوصا اینستاگرام، تصاویر کوهنوردان در کنار تابلوی قله تا چه میزان به وفور دیده می شود. التهاب ایجاد شده برای اثبات صعود بر قله های ایران با تهیه عکس با تابلوی قله به اندازه‌ای از درجه اهمیت برخوردار شد که خودِ پیمایش و صعود به قله ها این ویژگی را از دست داد.
افرادی به این طرح ورود کردند که تا پیش از آن ورزش کوهنوردی را کاری بی حاصل می دانستند و بدون داشتن پیشینه ای قوی با این انگیزه که سیمرغ کوه های ایران خواهند شد، اقدام به اجرای برنامه های سیمرغی نمودند و البته پس از چند سال اجرای ناقص و بی قاعدۂ این طرح از سوی (بخوانید عده ای ناکوهنورد)، ایرادات بنیادین آن نمایان گردید و طراحان و مسئولان طی بخشنامه های ۱۳۹۸ و ۱۴۰۰ به نیت اصلاح ایرادات موجود، به دست و پا افتادند اما دیگر دیر شده بود.
۱. درگیری و هتاکی همنوردان ِ پرشمار برای تهیه عکس با تابلوی قله های سیمرغی ۲. صعودهای یواشکی و شبانه مخفی در کوره راه های منتهی به قله‌های سیمرغی ۳. دریافت پول های گزاف از کوهنوردان توسط راهنماهای محلی ۴. باز کردن دکان برای باشگاه ها و برگزاری کلاس های بی حاصل آموزشی و اجباری برای طرح سیمرغ ۵. مسابقه باشگاه ها برای افزایش تعداد کوهنوردان سیمرغی و کسب درآمد از این درگاه ۶. رقابت بین مربیان و تبعات ناشی از این رقابت ها ناسالم اخلاقی ۷. فروپاشی اخلاق کوهنوردی و صعود به هر قیمت نزد تازه کوهنوردان ۸. ترویج دروغگویی و تقلب نزد کوهنوردان، برای تهیه گزارشات (بخوانید کپی و چسباندن مطالب) طرح سیمرغ ۹. رفتارهای غیر مسئولانه کوهنوردان و مرگ و میر های پر تعداد و حوادث پرشمار کوهنوردی
این ها بخشی از عوامل انحرافات موجود در کوهنوردی این روزهای ایران است. ورزشی که به عنوان کنشی اخلاقی و معرفتی نزد همه شناخته شده بود، اما این روزها موجبات تمسخر ِافراد ناظر و بیطرف ِ بیرون از آن شده است و دیگر از فرهنگ ناب کوهنوردی کشور نامی برده نمی‌شود.
پرسش اینجاست، این طرح چه چیزی به ورزش کوهنوردی کشور افزود؟
اینجا هیچ دستی پشت پرده نیست، همه رو بازی می کنند، چه مسئولان چه کوهنوردان، هیچ ابایی از مورد نقد قرار گرفتن ندارند، چرا که همه چیز دارد از دست می رود، مانند ایران
