There were children playing about, but they never looked at th | Jiddu Krishnamurti

There were children playing about, but they never looked at that lovely spring day. They had no need to look, for they were the spring. Their laughter and their play were part of the tree, the leaf, and the flower. You felt this, you didn't imagine it. It was as though the leaves and the flowers were taking part in the laughter, in the shouting, and in the balloon that went by. Every blade of grass, and the yellow dandelion, and the tender leaf that was so vulnerable, all were part of the children, and the children were part of the whole earth. The dividing line between man and nature disappeared, but the man on the race-course in his car and the woman returning from market were unaware of this. Probably they never even looked at the sky, at the trembling leaf, the white lilac. They were carrying their problems in their hearts, and the heart never looked at the children or at the brightening spring day. The pity of it was that they bred these children and the children would soon become the man on the race-course and the woman returning from the market; and the world would be dark again. Therein lay the unending sorrow. The love on that leaf would be blown away with the coming autumn.

بچه‌هایی در آن دور و بر بازی می‌کردند، اما آنها هرگز به آن روز بهاری دلپذیر نگاه نکردند. آنها نیازی به نگاه کردن نداشتند، چرا که آنها خود بهار بودند. خنده‌شان و بازی کردن‌شان بخشی از درخت، برگ، و گل بود. تو آن را احساس می‌کردی، آن را تصور نمی‌کردی. طوری بود که انگار برگ‌ها و گل‌ها در خنده، در داد زدن، و در بادکنکی که رد شد سهیم بودند. هر پرۀ چمن، و آن قاصدک زرد، و برگ لطیفی که بسیار آسیب‌پذیر بود، همه بخشی از بچه‌ها بودند، و بچه‌ها بخشی از زمین بودند. خط جداکنندۀ بین انسان و طبیعت ناپدید شده بود، اما آن مرد داخل زمین مسابقه در ماشینش و آن زنی که از بازار برمی‌گشت به آن ناآگاه بودند. آنها احتمالاً هرگز به آسمان، به برگ لرزان، و بنفشۀ سفید نگاه نمی‌کردند. آنها داشتند مسائلشان را در قلبشان حمل می‌کردند، و قلب هرگز به بچه‌ها یا به روز بهاریِ روشن‌کننده نگاه نکرد. افسوس اینکه آنها این بچه‌ها را پرورش داده‌اند و بچه‌ها به زودی تبدیل به آن مرد زمین مسابقه و زنی که از بازار برگشت، می‌شوند؛ و دنیا باز هم تاریک خواهد بود. در این جریان، اندوه بی‌پایانی نهفته بود. عشقِ روی آن برگ، با پاییزی که دارد می‌آید به باد خواهد رفت.

کتاب «تمام این زمین شگفت‌انگیز»
جیدو کریشنامورتی

@Krishnamurti