On Marriage In considering marriage We are trying to understa | Jiddu Krishnamurti

On Marriage

In considering marriage We are trying to understand the problem of marriage, in which is implied sexual relationship, love, companionship, communion. Obviously if there is no love, marriage becomes a disgrace, does it not? Then it becomes mere gratification. To love is one of the most difficult things, is it not? Love can come into being, can exist only when the self is absent. Without love, relationship is a pain; however gratifying, or however superficial, it leads to boredom, to routine, to habit with all its implications. Then, sexual problems become all important. In considering marriage, whether it is necessary or not, one must first comprehend love. Surely, love is chaste, without love you cannot be chaste; you may be a celibate, whether a man or a woman, but that is not being chaste, that is not being pure, if there is no love. If you have an ideal of chastity, that is if you want to become chaste, there is no love in it either because it is merely the desire to become something which you think is noble, which you think will help you to find Reality; there is no love there at all. Licentiousness is not chaste, it leads only to degradation, to misery. So does the pursuit of an ideal. Both exclude love, both imply becoming something, indulging in something and therefore you become important and where you are important, love is not.

Jiddu Krishnamurti

‌ازدواج

در بررسی ازدواج سعی داریم مسئلهٔ ازدواج را درک کنیم که در آن' رابطهٔ جنسی، عشق، معاشرت، به طور ضمنی وجود دارد. واضح است که اگر عشق نباشد، ازدواج یک لعنت می‌شود، اینطور نیست؟ سپس تبدیل به لذت محض می‌شود. عشق داشتن یکی از سخت‌ترین چیزهاست، اینطور نیست؟ عشق می‌تواند فقط زمانی وجود داشته باشد که خود غایب باشد. بدون عشق، رابطه یک رنج است. هر قدر هم که لذت‌بخش یا سطحی باشد، به کسالت، به روتین، به عادت با همهٔ پیامدهایش منجر می‌شود. سپس، مشکلات جنسی تماماً اهمیت می‌یابند. هنگام در نظر گرفتن موضوع ازدواج، چه لازم بدانیمش و چه ندانیم، ابتدا باید عشق را درک کرد. یقیناً عشق عفیف است، بدون عشق نمی‌توان پاکدامن بود. ممکن است مجرد باشی، چه مرد و چه زن، اما این(مجرد بودن)، اگر عشق نباشد، عفیف بودن نیست. اگر آرمانی از عفت داشته باشی، یعنی اگر بخواهی عفیف شوی، در آن هم عشقی نیست، زیرا صرفاً آرزوی تبدیل شدن به چیزی است که فکر می‌کنی نجیب است، که فکر می‌کنی به تو در یافتن واقعیت کمک می‌کند. در اینچنین وضعیتی اصلاً عشق وجود ندارد. بی‌مبالاتی جنسی عفت نیست، فقط به خواری و بدبختی می‌انجامد. دنبال کردن یک ایده‌آل هم همینطور. هر دو عشق را حذف می‌کنند، هر دو دلالت بر چیزی شدن، افراط در چیزی دارند و بنابراین شما مهم می‌شوید و در جایی که شما مهم هستید، عشق نیست.

جیدو کریشنامورتی

@Krishnamurti