کبوتری نشسته بر تانکر امروز فرصتی پیش آمد تا برای ۷ امین بار | کتابخانه تلگرام
کبوتری نشسته بر تانکر
امروز فرصتی پیش آمد تا برای ۷ امین بار فیلم اجاره نشین های داریوش مهرجویی را تماشاگر باشم. برایم بیش از ۶ نوبت پیشین، دیدنی تر، هیجان آورتر و تکان دهنده تر بود. داستان فیلم چنین است که همه واحدهای یک مجتمع آپارتمانی فرسوده واقع در حاشیه پایتخت، که مالکش مرده و بی وارث است، توسط مستاجرینی که هیچ کدام با هم همساز و همدل و همزبان نیستند پر شده و مجتمع رو به نابودی است، ولی مستاجران هریک در حال وهوا و فضای شخصی خویش غرقند. مباشر مالک که خود نیز مستاجر همین ساختمان است، به همراه مشاور املاک در صدد تصاحب ملکند؛ به همین دلیل هر تصمیمی مبنی بر نوسازی و بهسازی آن را به لطایف الحیل خنثی می کنند. از سوی دیگر هریک از باشندگان این مجتمع در پی به کرسی نشان دادن ایده و دیدگاه خود اند و ادنی توجهی به نظر دیگران ندارند. یکی در پی بازسازی است، دیگری با کمک مشاور املاک خارج مجتمع، در پی تصاحب ملک است، سومی در پی توطئه و باندبازی برای کنار نهادن مباشر است، چهارمی فقط به ساز و آواز دلبسته و آن دیگری به همین که زن و بچه اش سر پناهی دارند دلخوش است. بالاخره با وساطت مادر خیراندیش مباشر و تلاش برخی مستاجران، تصمیم به نوسازی و مستحکم سازی ساختمان گرفته می شود و همگی به گونه ای توافق و سازش دست می یابند. ولی فردای کار، رای مباشر به خاطر دخالت خارج نشین مجتمع (مشاور املاک) تغییر کرده و مانع کار نوسازی می شوند. مجتمع تا آن حد فرسوده و پوسیده شده، که در یک سکانس وقتی کبوتری بر لبه منبع خم شده آب واقع بر پشت بام می نشیند، تانکر آب به لرزش در می آید. یعنی حتی تحمل وزن کبوتری را هم ندارد. بالاخره نیز در شبی بارانی منبع آب ساختمان، سرنگون شده و کل ساختمان فرو می ریزد. اجاره نشین های مهرجویی مرا یاد سقوط ناگهانی چائوشسکو می اندازد. دیکتاتوری که پس از ۲۴ سال حکومت، ناگهان تنها طی۲۴ دقیقه، در برابر مردم د بپا خواسته، تاب نیاورده و به ناچار فرار را بر قرار ترجیح می دهد. ولی روز بعد همراه همسرش به جوخه مرگ سپرده می شود. مگر وزن کبوتر مهرجویی چند تن است که تانکر را به لرزه وامی‌دارد؟ معلوم است که این کبوتر چند صدگرم بیش نیست. آن چه باعث لرزش و ناپایداری منبع آب شده است، نه کبوتر، که سستی پایه های سازه است. سستی که سرانجام نیز زمینه سقوطش را مهیا می سازد. مهرجویی در پی رساندن این پیام است که وقتی زمان سقوط برسد بال بال زدن کبوتری هم کفایت می کند.
