در ابتدای فصلی که لیکرز و نتز شانس‌های اول قهرمانی بودند گلدن | یادداشتهای توپ سرگردان
در ابتدای فصلی که لیکرز و نتز شانس‌های اول قهرمانی بودند گلدن استیت قهرمان شد. در ده سال اخیر این چهارمین باری است که گلدن استیت قهرمان میشود و اکنون این بزرگترین افتخار برای تیمی است که در کنار فرانچایزهایی نظیر باستن سلتیکس، لوس انجلس لیکرز، شیکاگو بولز و سن انتونیو اسپرز قرار بگیرد.
شاید این قهرمانی برای استفن کری بیشترین معنی را داشته باشه. استفن کری اخرین خشت ابرستاره مطلق بودن که ام وی پی فینال باشد را هم کسب کرد و اکنون با این میراث می‌تواند یکی از بیست بازیکن برتر تاریخ (شاید شانزده بازیکن) باشد. مهمترین نکته برای من این بود که استفن کری این پیروزی را در برابر تیمی بدست اورد که تیم اول دفاعی لیگ بود. در حالی قهرمان شد که دریماند گرین یک بازیکن تمام شده است، در حالی جام را بالای سر برد که کلی تامپسون دیگر آن ستون پرقدرت دفاع و حمله نظیر سالهای پیش نبود. درخشش بی بدیل ستاره ای منحصر بفردی چون اندرو ویگینز که هم در دفاع و هم در حمله بهترین بود. بازی کم نقص لونی و حتی پشتیبانی های بازیکنان جوانی چون پول و پیتون در کسب این قهرمان موثر بود اما استفن کری اول و اخر و وسط این تیم بوده و هست.
استیو کر، با اینکه سابقه سر مربیگری زیادی ندارد اما اکنون نامش در کنار بزرگان مربیگری تاریخ ماندنی تر شد.
